Κάποιοι καλοθελητές παρουσίασαν τον Νίκο Καζαντζάκη ως άθεο. Ο Κωστής Παλαμάς υποστήριξε ότι ο Καζαντζάκης δεν ήταν άθεος και ότι απλούστατα προτιμούσε από την εξουσία της εκκλησίας την ποίηση της θρησκείας.

Ο Μακαριστός πρώην Μητροπολίτης Κισάμου και Σελίνου Ειρηναίος Γαλανάκης ήταν το αγλάισμα και το καύχημα της ορθόδοξης εκκλησίας. Εκ παραλλήλου όμως εγνώριζε ότι η ορθοδοξία δεν είναι εξουσία αλλά υπηρεσία και προσφορά προς το Θεό και τον άνθρωπο. Με αυτό το πνεύμα ακολούθησε το θεοβάδιστο δρόμο. Τα κοινωφελή ιδρύματα που εδημιούργησε και το γενικότερο έργο του συμβάδιζε με το λόγο που εκήρυττε. Αυτή είναι η ποίηση της θρησκείας.

Τους χρόνους  εκείνους της χειροτονίας του  λαϊκού Μιχάλη Γαλανάκη έγινε  η συνάντησή του με τον πατέρα  μου ο οποίος τον ρώτησε: “Μιχάλη έγινες ιερωμένος;” κι εκείνος απάντησε: “Δημητρό η αγάπη μου και η πίστη μου προς το Θεό συμβαδίζει με την αγάπη μου και την επιθυμία μου να υπηρετήσω τον άνθρωπο”.

Άλλωστε όπως διακηρύσσει η ορθόδοξη παράδοση, δεν μπορεί κάποιος να ισχυρισθεί ότι αγαπά τον Θεό που δεν τον βλέπει όταν δεν αγαπά τον πλησίον του.

Έπρεπε να τελευτήσει ο αείμνηστος ιεράρχης Ειρηναίος Γαλανάκης για να τονισθεί και να τιμηθεί και από τα δεξιά και από τα αριστερά το πέρασμά του και η προσφορά του προς την μεγαλειώδη και θρυλική εθνική μας αντίσταση. Ο Ειρηναίος Γαλανάκης απέδειξε ότι η εθνική μας αντίσταση βρισκόταν μέσα στη συνείδησή του στο επίπεδο της ποίησης της θρησκείας, της ποίησης της δημοκρατικής εκκλησίας της ορθοδοξίας.

Ό,τι το καλύτερο διέθετε ο ελληνισμός ανήκε στις τάξεις της εθνικής μας αντίστασης κατά των Γερμανών κατακτητών. Ο Μητροπολίτης Ειρηναίος Γαλανάκης δεν ήταν ο απλοϊκός παππούλης, όπως πολλοί άνθρωποι καλή τη πίστει τον παρομοίωσαν για να τον φέρουν κοντά τους. Ήταν ο αητός της Κρήτης, όπως ο ίδιος άλλωστε έβλεπε τον εαυτό του, στην υπηρεσία του Θεού και των ανθρώπων.

Του Σήφη Μιχελογιάννη