Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Κισάμου & Σελίνου κ.κ. Αμφιλοχίου

Σε παλαιότερες εποχές οι επέτειοι των Εθνικών εορτών ήταν ευκαιρίες ψυχικής ανάτασης και πνευματικού αναβαπτισμού στα νάματα της ευσεβείας, της πίστεως μας και της ελευθερίας, δηλ. της ψυχής των προγόνων μας. Στις μέρες μας φαίνεται να είναι «σημείο αντιλεγόμενο» αφού, όπως σημειώνουν και πρόσφατα δημοσιεύματα στον τοπικό και όχι μόνον τύπο, αίτημα των καιρών είναι η κατάργηση των παρελάσεων, με άλλα λόγια ο υποβαθμισμός των επετείων αυτών.

Είναι γεγονός ότι υπάρχουν κάποιοι, και είναι αρκετοί, που προσπαθούν να μας πείσουν ότι η διαφύλαξη της εθνικής μας ιδιοπροσωπείας είναι αναχρονισμός, απομονωτισμός και «εθνικισμός». Ζούμε, λένε, σε μία εποχή ανοικτών συνόρων όπου πρέπει να αισθανόμαστε πολίτες του κόσμου και να ακολουθούμε τυφλά ό,τι δήθεν επιτάσσει η Ευρώπη. Ξεχνούν όσοι επιχειρηματολογούν ότι όλοι οι λαοί που μετέχουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση θέτουν την εθνική τους ταυτότητα υπεράνω άλλων επιταγών και συμφερόντων. Γνωστό είναι εξ΄ άλλου ότι η Συνθήκη της Λισαββώνας αντικατέστησε την απορριφθείσα Συνταγματική Συνθήκη της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, και καθορίζει ότι τα θέματα της παιδείας, του πολιτισμού και το νομικό καθεστώς των θρησκευτικών κοινοτήτων και των Εκκλησιών είναι τομείς για τους οποίους θα νομοθετεί κάθε κράτος ξεχωριστά και η Ευρωπαϊκή Ένωση δεσμεύεται να μην παρεμβαίνει. Και τούτο γιατί όλα τα κράτη και όλοι οι λαοί που αποτελούν την Ευρώπη των 27 θέλουν να γίνεται σεβαστή η ιδιαιτερότητα των εθνικών και θρησκευτικών τους παραδόσεων. Είναι δικαίωμα και υποχρέωση κάθε λαού να σέβεται τις ρίζες του και τους αγώνες των προγόνων του. Εύλογα λοιπόν γεννάται το ερώτημα: μήπως ορισμένοι εμφανίζουν την δική τους ιδεολογική αντίθεση προς την Ελληνορθόδοξη παράδοσή ως δήθεν εντολή της Ευρώπης;

Νομίζω πως η άκριτη αποδοχή της κίνησης προς ισοπέδωση των πάντων σ΄ ένα ομοιόμορφο ή καλύτερα άμορφο «διεθνισμό» του συρμού, με παραγνώριση της εθνικής κληρονομιάς και ιδιοτυπίας είναι λίαν επικίνδυνος. Γιατί ισότητα δεν σημαίνει ταύτιση. Η ισότητα δεν αναιρεί αλλά προϋποθέτει την αυθεντικότητα. «Καθολικό» δεν είναι το ομοιόμορφο και η παγκοσμιότητα χρειάζεται να είναι λειτουργική, όχι αθροιστική. Η συνάντηση λαών και πολιτισμών είναι θετικό αλλά δεν μπορεί να μεταφράζεται ως πολιτισμός κάτι στο χρώμα του γκρί. Όλοι οι λαοί που σέβονται την ιστορία τους δίνουν σημασία στους συμβολισμούς. Εξάλλου, όπως σημειώνει και σύγχρονος στοχαστής, εάν η μνήμη του ανθρώπου είναι κριτήριο της ταυτότητας του, τότε η απώλεια της ιστορικής του μνήμης θα πρέπει να σημαίνει απώλεια και της ιστορικής του ταυτότητας. Ας διερωτηθούμε λοιπόν πριν είναι ίσως αργά: Τελικά τι είδους παιδεία και τι είδους κοινωνία θέλομε να δημιουργήσομε;; Η ευθύνη είναι συλλογική και στο ερώτημα οφείλομε να απαντήσομε όλοι μας.