ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΚΙΣΑΜΟΥ & ΣΕΛΙΝΟΥ

 

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ 2008

 

«Ο ουρανός και η γη, σήμερον προφητικώς ευφραινέσθωσαν. Άγγελοι και άνθρωποι πνευματικώς πανηγυρίσωμεν ότι Θεός εν σαρκί επέφανε τοις εν σκότει και σκια καθημένοις γεννηθείς εκ γυναικός».

(Στιχηρόν Ιδιόμελον Λιτής Χριστουγέννων)

       

Ιδού και πάλι ενώπιόν μας, αγαπητοί μου αδελφοί, το μέγα μυστήριο της Ενσαρκώσεως της Θείας αγάπης, της Παναγάπης, της αποκαλύψεως του Υιού και Λόγου του Θεού. Σ’ ένα ταπεινό σπήλαιο κοντά στην άλογη φύση γεννιέται ο Θεός, όχι απλά για να περπατήσει δίπλα στους ανθρώπους, αλλά για να συνυπογράψει με τη γέννησή Του τη σωτηρία του ανθρώπου.

Μεγάλη, ανύποτη η χαρά της Θείας Γέννας. Πανευφρόσυνο και παγχαρμόσυνο το άγγελμα της ελεύσεως του Σωτήρος Χριστού. Διότι, όπως ψάλλει και ο ιερός υμνωδός, «ο ουρανός και η γη σήμερον ηνώθησαν, τεχθέντος του Χριστού. Σήμερον Θεός επί γης παραγέγονε και άνθρωπος εις ουρανούς αναβέβηκε» (Στιχηρό Ιδιόμελο). Σήμερα ο άκτιστος Θεός από αγάπη, ελεύθερα έλαβε σάρκα «ενηνθρώπισε, ίνα ημείς θεοποιηθώμεν», όπως σημειώνει ο Μέγας Αθανάσιος. Σήμερα η «πεπτωκυία» ανθρώπινη φύση και μαζί της σύνολη η κτίση πανηγυρίζει την απαρχή της σωτηρίας, της απελευθέρωσής της δηλ. από τα δεσμά της αβύσσου και του θανάτου. «Τα σύμπαντα σήμερον χαράς πληρούνται Χριστού τεχθέντος εκ της Παρθένου». Με τον ερχομό του Χριστού γεννάται μέσα στην πολυβασανισμένη ανθρωπότητα η ζωή και το φως. Η γέννηση του Θεανθρώπου γεφυρώνει το αγεφύρωτο χάσμα μεταξύ Ουρανού και γης και επανασυμφιλιώνει τον άνθρωπο με τον Θεό, αφού ο Θεός, «εαυτόν εκένωσε μορφήν δούλου λαβών, εν ομοιώματι ανθρώπων γενόμενος» (Φιλιπ. β , 7).

Πόσο όμως η φανέρωση, η αποκάλυψη της αγάπης του Θεού ζεσταίνει τις καρδιές του σημερινού ανθρώπου; Σε καιρούς και χρόνους που ο άνθρωπος εκμεταλλεύεται και καταδυναστεύει τον συνάνθρωπο, αφού στην ζωή του δεν συνυπάρχει ο Θεάνθρωπος, πως αυτός ο άνθρωπος έρχεται να γνωρίσει τον σαρκωμένο Λόγο; Τι και αν γεννιέται και πάλι η ελπίδα στον κόσμο;   Αφού αυτός ο κόσμος, ο σύγχρονος κόσμος, καλλιεργεί και αναπτύσσει έναν πολιτισμό θανάτου; Ενός θανάτου που εξαπλώνεται ολοένα και περισσότερο, ώστε να στιγματίζει πλέον τον πολιτισμό μας; Αδικίες, διωγμοί, εκμετάλλευση, ανεργία, εγωϊσμοί, πάθη και αδυναμίες συνθέτουν το σκηνικό αυτού του πολιτισμού. Περίσσευσε ο πόνος, στέγνωσε το δακρυ… Τσακισμένα καράβια πορεύονται οι άνθρωποι «εν σκότει και σκια θανάτου». Μέσα σε κόσμους διαφθοράς, άγχους, υπερκαταναλωτισμού, αισθήσεων και παραισθήσεων, ναρκωτικών ουσιών, φαρμάκων και πάσης φύσεως εξαρτήσεων αναζητούν την λύτρωση, τον χαμένο παράδεισο. Μία πορεία και μία ζωή βουβή, που κατά καιρους  δοθείσης αφορμής  εκρήγνυται χωρίς όμως σκοπό, χωρίς αποτέλεσμα, χωρίς όραμα, χωρίς ομορφιά, χωρίς την χάρη και την χαρά του μέλλοντος αιώνος.

Όντως σκοτεινό είναι το σημερινό τοπίο. Όμως ο Χριστός γεννάται σε αυτόν τον κόσμο, μέσα στον ανθρώπινο πόνο. Στην ταραγμένη καρδιά του πονεμένου παιδιού που στενάζει κάτω από την μάστιγα των ναρκωτικών θα ζητήσει να βρει κατάλυμα. Θα αναζητήσει τον άνθρωπο που, απελπισμένος και προδομένος από την υποκρισία του κόσμου, Τον αρνείται. Θα πάρει στα χέρια Του, τα δάκρυα της μετάνοιας του αμαρτωλού και θα τα βάλει δίπλα στον χρυσό, στον λίβανο και στην σμυρνα. Θα φωτίσει και πάλι τον λαό «τον καθήμενον εν τω σκότει» της αγνωσίας, των αδιεξόδων και του αποπροσανατολισμού.

Χριστός γεννάται, αδελφοί μου, και μαζί Του ας αναγεννηθούμε και όλοι εμείς. Ας ακολουθήσομε το φωτεινό εκείνο αστέρι που θα μας οδηγήσει στη νοητή Βηθλεέμ, την Αγία μας Εκκλησία, το σπίτι όπου «ην το παιδίον». Μόνο έτσι θα γνωρίσομε την ομορφιά της ζωής, μόνον τότε θα συνειδητοποιήσομε ότι «ζωή θα πει όχι να υπάρχεις και επιπλέον να αγαπάς, αλλά να υπάρχεις μόνο επειδή αγαπάς και στο μέτρο που αγαπάς».

Χρόνια πολλά, ευφρόσυνα και ευλογημένα αδελφοί μου.

Ας γίνουν τα εφετινά Χριστούγεννα η απαρχή για να καμφθούν οι καρδιές μας, να λουστούν με το Φως που έρχεται να φωτίσει το σκοτάδι στον αλλοτριωμένο εσωτερικό κόσμο των ανθρώπων, τον παγωμένο από το αίσθημα της ιδιοτέλειας. Ας αναστήσομε την ελπίδα και την χαρά στο άκουσμα του μεγάλου μηνύματος το οποίο εκπηγάζει από το ταπεινό σπήλαιο της Βηθλεέμ. Για να είναι το 2009 χρόνος και καιρος μετανοίας, που θα πλημμυρίσει, θα φωτίσει και θα μεταμορφώσει τις καρδιές μας εις «καρδίαν ζώντος Θεού».

 

Μετά πολλής της εν Κυρίω τεχθέντι αγάπης

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
† Ο Κισάμου & Σελίνου
Αμφιλόχιος