Πολυαγαπημένε μας Πατέρα, αδερφέ, θείε, παππούλη και διδάσκαλε,
σεβαστέ μας Γέροντα.
Ένα εργόχειρο από αναρίθμητες εικόνες που απαρτίζουν μυριάδες λέξεις περνούν από μπροστά μας τούτη την ώρα της χαρμολύπης. Εικόνες παρμένες από τα δύσκολα χρόνια της ξενιτιάς στη Γερμανία, με την Ορθόδοξη Εκκλησία να στέκεται αρωγός στους Έλληνες μετανάστες, μέχρι την περιπετειώδη επιστροφή σας στην Κρήτη, στη δεύτερη Αρχιερατεία σας κατά την οποία δεν χτίσατε όπως χαρακτηριστικά λέγατε “τούβλα και ντουβάρια” με την ανέγερση των ιδρυμάτων κατά την πρώτη διακονία σας στην Κίσσαμο και το Σέλινο αλλά σμιλεύσατε τις ψυχές των ανθρώπων. Βουκολικές εικόνες από τα αγαπημένα σας βουνά τις Μαδάρες, που μαζεύαμε μαλοτύρα και συνομιλούσαμε με τους βοσκούς και τους απλούς ανθρώπους της υπαίθρου. Ανεξίτηλες εικόνες από τις εξορμήσεις μας στα ασκηταριά και ερημοκλήσια του Αποκόρωνα και του Ακρωτηρίου συντροφεύοντας ψυχές και Αγίους.
Παλαιές εικόνες από το αγαπημένο σας μοναστήρι της Αγίας Τριάδος που κάτω από τους θόλους της κάματε το “Τάξιμό” σας. Αναμνήσεις και βιώματα από το λόφο της “Κατσούφρας” και τις γύρω βουνοκορφές που οδηγούσατε ως υποδιευθυντής της Ιερατικής Σχολής τότε – ως άλλος ποιητής “ωραίων ψυχών” τους ιεροσπουδαστές να γίνουν “Ιππότες του Σταυρού” και να μαθητεύσουν πάντα τα έθνη. Εκείνη όμως η εικόνα που κοσμεί ιδιαίτερα τις θύμησές μας είναι η εικόνα από το μικρόκοσμο της αυλής μας. Τότε που πρωτοήρθατε στο οικογενειακό σπίτι στη Χαλέπα μετά την οικειοθελή παραίτησή σας και αναζητούσατε τις φωνές των παιδιών από τα οικοτροφεία. Ήταν τότε που παίρνατε παιδιά και εγγόνια στην αγκαλιά σας και παίζατε μαζί τους. Τότε που η μικρή μας γειτονιά απέκτησε ομορφιά, χάρη στην ευλογημένη παρουσίας σας. Σας ονόμασαν κοινωνικό αγωνιστή για το πρωτόγνωρο φιλανθρωπικό σας έργο και τη δημιουργία μιας σύγχρονης “Ειρηναιάδας”, σοφό Ιεράρχη, φωτισμένο θεολόγο, σπουδαίο λόγιο και συγγραφέα, σύγχρονο φιλόσοφο, οραματιστή και ειρηνοποιό. Εσείς όμως πάντα ταπεινά δηλώνατε, απλά χριστιανός, “Ειρηναίος ο Χριστιανός”.
Ως εκπρόσωπος όχι μόνο της κατά σάρκαν οικογένειας Γαλανάκη, γιατί η πραγματική σας ήταν η κοινωνία των πονεμένων και κατατρεγμένων ανθρώπων, αλλά και ως εκπρόσωπος της Εκκλησιαστικής Σχολής Κρήτης, θα ήθελα να εκφράσω τις ευχαριστίες μας σε όλους τους αφανείς, απλούς και συνάμα εκλεκτούς συνεργάτες του Γέροντα που εργάστηκαν ταπεινά και αθόρυβα δίπλα του για να διακονεί όλα αυτά τα χρόνια το ποίμνιό του. Ευχαριστώ και όλους εσάς για την ειλικρινή συμπαράστασή σας στο αναστάσιμο και χαροποιό πένθος μας. Μα πάνω απ’ όλους ευχαριστούμε εσάς, παππούλη μας, για όσα μας μάθατε με τον τρόπο που ζήσατε. Και τώρα, λίγο πριν τον τελευταίο ασπασμό, ας αποχαιρετήσουμε όλοι μαζί, κλήρος και λαός τον Γέροντά μας, στο ουράνιο ταξίδι του, που άξιος και έτοιμος από καιρό προσδοκούσε.
Εύχομαι, ακολουθώντας το παράδειγμά του, όχι μόνο να τον μνημονεύουμε αλλά και να τον μιμηθούμε, για να είμαστε άξιοι της ευχής του.
Καλή Ανάσταση!
Μιχαήλ Α. Γαλανάκης