ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΚΙΣΑΜΟΥ & ΣΕΛΙΝΟΥ
Αριθμ.Πρωτ. 1.775/Φ.5.1 Εν Κισάμω τη 14η Δεκεμβρίου 2011
ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ
(5/2011)
Προς
Τον Ιερό Κλήρο, τις Μοναστικές Αδελφότητες
και τον φιλόθεο λαό των Επαρχιών Κισάμου και Σελίνου
Αγαπητοί μου φίλοι και αδελφοί, ευλογημένα τέκνα των Επαρχιών μας Κισάμου & Σελίνου.
«Αυτός που είναι θεϊκά πλούσιος πτωχεύει. Πτωχεύει γιατί λαμβάνει την δική μας φθαρτή και θνητή ανθρώπινη σάρκα, προκειμένου να πλουτίσουμε εμείς από την δική Του θεότητα. Αυτός που είναι πλήρης χάριτος κενούται, προκειμένου εμείς να γεμίσουμε από την δική Του πληρότητα. Ποιός είναι άραγε ο πλούτος της αγαθότητος αυτής; Ποιό είναι αυτό το μυστήριο που με αφορά; Εγώ όταν πλάσθηκα, μετέλαβα της Θείας Εικόνος και δεν την εφύλαξα. Τώρα Εκείνος μεταλαμβάνει την δική μου σάρκα για να σώσει την εικόνα και να αθανατίσει την ανθρώπινη σάρκα μου». Με τους γλαφυρούς αυτούς λόγους ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος περιγράφει το μέγα μυστήριο της Ενσαρκώσεως του Υιού και Λόγου του Θεού, της ελεύσεως και πάλι της Θείας αγάπης στον κόσμο, της Παναγάπης. Πράγματι, έρχεται, ήρθε η ώρα να επανασυμφιλιωθεί ο άνθρωπος με τον Θεό, την στιγμή που ο Θεός, «μορφήν δούλου λαβών, εν ομοιώματι ανθρώπων γενόμενος, και σχήματι ευρεθείς ως άνθρωπος» ( Φιλιπ. 2,7-8).
Φαίνεται όμως πως τα φετινά Χριστούγεννα για τον τόπο μας, την κοινωνία, την Πατρίδα μας ολόκληρη φαντάζουν διαφορετικά από εκείνα των παλαιότερων εποχών και χρόνων. Μοιάζουν, αδελφοί μου, σαν μυθικές οι εποχές που πρωτεύουσες του κόσμου, πόλεις και χωριά της Πατρίδας μας ανταγωνίζονταν, τούτες τις άγιες ημέρες, σ’ ένα εορταστικό παραλήρημα, στο ξόδεμα της ελπίδας. Παρήλθαν οι εποχές που τα ακόρεστα ένστικτα του ανθρώπου, κατανάλωναν τον 13ο μισθό μέσα στο μεθύσι της απίστευτα εφευρετικής αγοράς και του καταιγισμού των διαφημίσεων και των προσφορών. Παρελθόν ο 13ος μισθός και όχι μόνο. Πέρασε στην ιστορία του χθες και μαζί του όλη αυτή η πλαστή, εικονική ευημερία που κάποιοι μηχανεύτηκαν και κατασκεύασαν και όλοι εμείς άκριτα και αβασάνιστα υιοθετήσαμε ως στάση και τρόπο ζωής. Γιατί ακόμα και αν άλλοι μας φόρεσαν τον μανδύα της καλοπέρασης, εμείς ευχαρίστως τον αποδεχθήκαμε.
Τώρα όμως; Το ανικανοποίητο του υπερκαταναλωτισμού μας το διαδέχθηκε το άγχος της ανασφάλειας, η αβεβαιότητα της επιβίωσης, οι ορδές των ανέργων, οι νεόπτωχοι, οι λιποθυμίες των παιδιών μας στα Σχολεία από υποσιτισμό, φαινόμενο που τείνει να πάρει διαστάσεις επιδημίας, η κορυφαία αύξηση της εγκληματικότητας, τα παιχνίδια των κερδοσκόπων, των οίκων αξιολόγησης και των μνημονίων. Κρίση, ύφεση, έλλειμμα, αναδιάρθρωση, «κούρεμα», μερικοί από τους όρους που βίαια μπήκαν στο λεξιλόγιό μας, άλλαξαν την καθημερινότητά μας, πτώχευσαν τον τόπο, την οικονομία μας ίσως και την ελπίδα μας.
Τι φταίει άραγε που γίναμε «μπαίγνιο και περίγελο των εθνών» κατά τον χαρακτηρισμό του Μακρυγιάννη; Να φταίει μήπως ότι γελοιοποιήσαμε όχι μόνο τα σύμβολά μας, αλλά τα ιδανικά και τα «πιστεύω» μας; Μήπως ότι γίναμε όλοι μας καλοζωϊσμένοι, καλοθρεμμένοι και καλοβολεμένοι; Μήπως ότι εγκλωβιστήκαμε σε ένστικτα και εγωισμούς; Μήπως ότι στο δίλλημα του Ντοστογιέφσκυ ανάμεσα στην ελευθερία και ευτυχία, η επιλογή της ευτυχίας την οποία μεταφράσαμε ως ικανοποίηση των ακόρεστων επιθυμιών μας, μας οδήγησε στην έκπτωση και τον συμβιβασμό όχι μόνο της οικονομίας, αλλά κυρίως της ηθικής που έχει γίνει πλέον καθημερινότητα του βίου μας, με αποτέλεσμα αυτός ο βίος να γίνει αβίωτος; Μήπως, τελικά, βάλαμε τις αιώνιες και διαχρονικές αξίες που αιώνες τώρα έθρεφαν και γαλουχούσαν αυτό το Γένος, το Γένος των Ρωμιών, στο χρονοντούλαπο όχι μόνο της ιστορίας αλλά και στις προθήκες των λαογραφικών μουσείων;
Στον αντίποδα όλων αυτών και σε πείσμα των καιρών ακούγεται, επίκαιρη όσο ποτέ η ελπιδοφόρα φωνή και προτροπή του Φώτη Κόντογλου: «Κι ὅποιος δεν απελπίστηκε απ ὅλα δεν τρέχει κοντά στον Θεό»! Αυτός ο Θεός και πάλι, κατέβηκε, κατεβαίνει στην γη, γίνεται άνθρωπος «Χριστός γεννάται» και αντιπροτείνει στο δικό μας ξεστράτισμα την δική Του οικονομία, την αγάπη Του. Μία αγάπη που υπερβαίνει τα όρια της λογικής, που νικά τον θάνατο, που ανασταίνει την ελπίδα, που διαλύει τις διακρίσεις και τις πάσης φύσεως κρίσεις. Μία αγάπη που οδηγεί στο Φως, που χαρίζει την όντως ζωή, που κάνει τον άνθρωπο μέτοχο, κοινωνό και κληρονόμο της Βασιλείας των Ουρανών.
Ας αφήσομε, αδελφοί μου, το δάκρυ της μετανοίας μας να κυλήσει και ας εμπιστευτούμε την Πρόνοια και την αγάπη του Πανοικτίρμονος Θεού μας. Ας κατανοήσομε ότι «μακάριόν εστι μάλλον διδόναι η λαμβάνειν» (Πραξ. 20,35). Ότι όσα περισσότερα προσφέρομε, τόσο περισσότερο πλουτίζομε. Με αυτό τον πλούτο, τον πλούτο της αγάπης, που δεν μπορεί να μας τον στερήσει κανένα μνημόνιο, κανένα… «κούρεμα», κανείς προστάτης και δανειστής μας, με την αγάπη αυτή της προσφοράς, της θυσίας, του ανοίγματος του εγώ στο εμείς, ας πλουτίσομε και ας γεμίσομε την ψυχή και την καρδιά μας, την ζωή μας στο σύνολό της, αν θέλομε να έχομε όχι μόνο ιστορική συνέχεια, αλλά κυρίως ζωή του μέλλοντος αιώνος.
Όπως και να ’χει αδελφοί μου, ευφρόσυνα, ευλογημένα, καλά Χριστούγεννα, γεμάτα Φως, Χριστό και ελπίδα. Αυτή είναι η ευχή μας που προσευχητικά και ταπεινά καταθέτομε στο Θείο Βρέφος, για τους ανθρώπους του τόπου μας, της Πατρίδας μας, του κόσμου όλου.
Μετ’ ευχών και πολλής της εν Κυρίω Τεχθέντι αγάπης,
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
† Ο Κισάμου & Σελίνου
ΑΜΦΙΛΟΧΙΟΣ