Δεκατέσσερα χρόνια έμεινα στη Ριζάρειο, δεκατέσσερα χρόνια φόβου και τρόμου μπροστά στην ευθύνη να σφραγίζεις ανθρώπινες προσωπικότητες με το λόγο σου και το παράδειγμά σου. Μόνο ένας φοίνικας στη κάτω μεριά της Σχολής γνωρίζει τα δάκρυα που ξεχείλιζαν τα μάτια μου τις νύχτες των προσευχών μου για να με φωτίσει ο Θεός τι πρέπει κάθε στιγμή να λέω και να πράττω, μην πάρω ψυχές στο λαιμό μου, μην οδηγήσω ανθρώπους, άθελά μου, σε λάθος μονοπάτια.
Και κάτι άλλο παιδί μου, και κάτι άλλο: Ξέρεις…αν κάτι με «έδεσε» με τον Χριστό δεν ήταν τόσο, ούτε ο λόγος Του ούτε τα θαύματά Του. Αυτό, που πάντα με καθήλωνε ήταν η έμπρακτη, μέχρι θανάτου, αγάπη και ταπεινοφροσύνη Του. Θέλησα να μην λοξοδρομήσω ποτέ απ’ το παράδειγμά Του. Δεν υπήρξε λοιπόν διακόνημα, καθήκον, ακόμη και –ας την πούμε- «ανάρμοστη» για τη θέση μου χειρωνακτική εργασία που να υπέδειξα σε μεγάλο ή μικρό, πριν με δει να καταπιάνομαι πρώτος εγώ.
Τίποτε δεν ήταν πιο μόνιμο από τον φόβο μου μην χάσω αυτόν, τον ένα, τον καλό μαργαρίτη. Θα με ρωτήσεις βέβαια ποιος είναι ο καλός μαργαρίτης. Πολλές φορές το σκέφτηκα και θα σου πω πού κατέληξα: ο καλός μαργαρίτης είναι η καλή απολογία. Η διαρκής ανάμνηση της στιγμής που θα βρεθείς μπροστά Του. Ούτε βροντές, ούτε αστραπές. Μόνο μια ματιά Του, που θα σε διαπεράσει σαν γλυκόστομη ρομφαία και θα ξετυλίξει μπροστά στα μάτια σου, σε μια στιγμή, ολόκληρη τη ζωή σου. Δε θα μιλήσει. Εσένα όμως θα σε πλημμυρίσει ένα βαρύ ερώτημα: «Άξιζε την τόση αγάπη του Πλάστη μου η ζωή που έζησα; Άξιζε; Άξιζε;»
Θα ρωτήσεις τόσες φορές, όσοι οι κόκκοι της άμμου. Κανείς δεν θα βιάζεται. Ούτε εσύ, ούτε Αυτός. Ώρες, μήνες, αιώνες θα ρωτάς. Και κάποια στιγμή θ’ αποφασίσεις, αν μπορείς να Τον κοιτάξεις στα μάτια. Ξέρω τι σκέφτεσαι, ξέρω τι ρωτάς: είναι αυτή η στιγμή της κόλασης και του παράδεισου; Και σου απαντάω: δεν ξέρω τι μου λες. Εγώ ξέρω ότι είναι αβάσταχτο κρίμα να πικραίνεις έναν λατρεμένο σου σύντροφο, έναν φίλο, που σε νοιάστηκε πιο πολύ κι απ’ τη μάνα σου! Είναι αβάσταχτο κρίμα να πικραίνεις τον Χριστό σου. Αυτός ήταν για μένα πάντοτε ο φόβος της κολάσεως μου. Έτρεμα τη στιγμή που δεν θα άντεχα να Τον κοιτάξω στα μάτια. Γιατί, όταν όλα περάσουν, ένα πράγμα μένει στον άνθρωπο και ένα πράγμα θα μείνει στη Δημιουργία στο τέλος των αιώνων: το φιλότιμο.
Αυτό θα επιτρέψει σε κάποιους να πιάσουν το χέρι του σαν τον Πέτρο και να Τον ακολουθήσουν πάνω στα κύματα και αυτό θα φυτέψει τα πόδια κάποιων άλλων στην άμμο, αφήνοντας τους στην πικρή νύχτα. Θα γνέφει ο Χριστός… «ελάτε»…κι αυτοί θα σκύβουν με ντροπή το κεφάλι, φορτωμένοι το αβάσταχτο κρίμα τους. Ό,τι ποθώ να είμαι, ό,τι ποθώ να γίνω, γίνεται μία και μοναδική κραυγή αγωνίας: Αχ, να μη στερηθώ ποτέ την πνοή του Θεού που με καλεί να Τού μοιάσω! Αχ, να μη νικήσουν τα νοητικά και αφηρημένα σχήματα! Αχ, να μη χαθεί από τα μάτια μου το τόσο συγκεκριμένο και χειροπιαστό της παρουσίας Του…