Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Κισάμου & Σελίνου κ.κ. Αμφιλοχίου
Κοίταξα πίσω μου, είδα Ιστορία ένιωσα τον προορισμό.
Κοίταξα γύρω μου, είδα χάος∙ σκέφτηκα ότι χρειάζεται πρόσωπο.
Κοίταξα μπροστά μου, είδα δρόμο∙ κατάλαβα ότι αξίζει να προσπαθήσω.
Κοίταξα μέσα μου, είδα πίστη∙ ήξερα ότι θα φτάσω σίγουρα στη νίκη.
(Ανώνυμος, Κύπρος 1955)
Μάιος, τον μήνα αυτό μέσα στο ροδοφώς που αγκαλιάζει την πλάση, η μνήμη των Πανελλήνων στρέφεται στην Κωνσταντινούπολη, στη Βασιλεύουσα της Βυζαντινής Aυτοκρατορίας, την κιβωτό της Χριστιανοσύνης, το λίκνο της ελληνικής ψυχής, που πριν από 558 χρόνια έπεφτε στα χέρια των κατακτητών. Όμως και αν έπεσε η Πόλις, «ουκ εάλω η βασιλεύουσα ψυχή των Ελλήνων, ουκ εάλω η ρίζα, ουκ εάλω το φως», κατά τον ποιητή. Φαίνεται στην εποχή μας όπου όλοι μιλούν για οικονομική κρίση και ύφεση πως υποβόσκει μια βαθιά πολυμέτωπη κρίση. Μια κρίση που μάλλον οδηγεί σε μία άλλη, νέα και πρωτόγνωρη μορφή «άλωσης». Κρίση αξιών, κρίση προτύπων και ιδανικών. Κρίση, παρακμή και διάψευση των υλιστικών ιδεολογιών και θεωριών που ταλαιπώρησαν την ανθρωπότητα και κατ εξοχήν την χώρα μας τα τελευταία πενήντα τουλάχιστον χρόνια. Φαίνεται να ζούμε την πανηγυρική και θορυβώδη κατάρρευση των υλιστικών παραδείσων και των ψεύτικων οραμάτων που καλλιεργούσαν οι κυριώτερες διεθνείς ιδεολογίες των προσφάτων δεκαετιών. Είναι μία κατάσταση χωρίς ισορροπία, όπου η κρίση υπερβαίνεται συνεχώς με μία κατάσταση μεγαλύτερης κρίσης. Μια κρίση που βαθαίνει μέρα με την ημέρα, που οδηγεί στην εκποίηση της περιουσίας του δημοσίου, στον αφανισμό της μικρής επιχείρησης, στη διόγκωση της ανεργίας, στο νέο κύμα μετανάστευσης πλήθους επιστημόνων, στη στέρηση δικαιώματος των νέων να ονειρεύονται και να ελπίζουν, στην απώλεια κάθε αξιοπρέπειας και τιμής.
Ζήσαμε μέσα σε συστήματα πέρα από το μέτρο και διαπιστώσαμε το παράλογο και την απογοητευτική ποιότητα του σημερινού κόσμου. Το κέρδος αποθεώθηκε, ο ατομοκεντρισμός θεοποιήθηκε, οι αγορές αναγορεύθηκαν σε μαγικούς συντελεστές της ευδαιμονίας των ανθρώπων. Τα πάντα στον βωμό της ύλης, του χρήματος, του κέρδους. Τι άλλο, άραγε, χρειάζεται για να μετατραπεί η ηθική κρίση σε οικονομική; Τώρα λοιπόν που πολλές μικρές η μεγαλύτερες αλώσεις μας απειλούν είναι καιρός να πιστέψουμε στον εαυτό μας, στο παρελθόν μας και στο μέλλον μας. Είναι καιρός να ποτιστούμε, να μεθύσουμε με το αθάνατο κρασί του ’21, όπως έλεγε και ο Κωστής Παλαμάς. Είναι καιρός να βάλομε στο περιθώριο όλους αυτούς τους «φωταδιστές» των ημερών μας που αρνούνται την συνέχεια του Ελληνισμού, χλευάζουν την ελληνορθόδοξη ταυτότητά μας, αφελληνίζουν και αποδομούν την παιδεία μας μετατρέποντας τα σχολεία σε τμήματα ταχείας εκμαθήσεως ξηρών γνώσεων με στόχο το χρήμα και όχι την διάπλαση ανθρώπινων χαρακτήρων, αφήνοντας τα παιδιά μας χωρίς πρότυπα, χωρίς αξίες και ιδανικά. Είναι καιρός να πείσουμε τον εαυτό μας και τα παιδιά μας ότι το χρήμα είναι μέσο και όχι αυτοσκοπός.
Μπορούμε και δικαιούμαστε να βγούμε από αυτή την κρίση. Πώς; Χρειάζεται αντίσταση στις ηθικές, πνευματικές και οικονομικές αλώσεις. Το πνεύμα του Ελληνισμού ήταν πάντα αγωνιστικό και αντιστασιακό. Ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος δεν υπετάγη στους όρους του Μωάμεθ, αλλά έπεσε μαχόμενος. Οι σημερινές μάχες δεν θα δοθούν με σπαθιά, αλλά με ιδέες και ιδανικά. Αρκεί να ξαναπιστέψουμε στη συνέχεια του Ελληνισμού! Ο Πολιός προκάτοχός μας πολυσέβαστος Μητροπολίτης από Κισάμου και Σελίνου κ. Ειρηναίος δεκαετίες πριν, με προφητικό λόγο, είχε μιλήσει για την επανάσταση των συνειδήσεων. Μήπως ήρθε η ώρα πλέον όχι απλά να μιλήσομε, αλλά να κηρύξομε αυτή την επανάσταση;