ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΚΙΣΑΜΟΥ & ΣΕΛΙΝΟΥ
ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΠΑΣΧΑ
(2/2023)
Προς
Τον Ιερό Κλήρο, τις Μοναστικές Αδελφότητες
και τον ευσεβή και φιλόθεο λαό
των Επαρχιών Κισάμου και Σελίνου
«Ποῦ σου, θάνατε, τό κέντρον; Ποῦ σου, ἅδη, τό νῖκος; Ἀνέστη Χριστός καί σύ καταβέβλησαι.
Ἀνέστη Χριστός καί πεπτώκασι δαίμονες. Ἀνέστη Χριστός καί χαίρουσιν ἄγγελοι.
Ἀνέστη Χριστός καί ζωή πολιτεύεται. Ἀνέστη Χριστός καί νεκρός οὐδείς ἐπί μνήματος.
Χριστός γάρ ἐγερθείς ἐκ νεκρῶν, ἀπαρχή τῶν κεκοιμημένων ἐγένετο».
(Κατηχητικός λόγος Αγ. Ιωάννου του Χρυσοστόμου)
Ἀδελφοί μου ἀγαπημένοι.
Τήν λαμπροφόρο αὐτή νύχτα τῆς Ἀναστάσεως, ἀλλά καί κάθε μέρα καί ὥρα τῆς ζωῆς μας, ἡ Ἐκκλησία μας καλεῖ ὅλους νά βιώσουμε, μυστικά μέσα στήν καρδιά μας, τό μυστήριο τῆς Ἀνάστασης τοῦ Χριστοῦ. Τό κορυφαῖο αὐτό ἱστορικό γεγονός πού συνέβη σέ ἱστορικό τόπο καί χρόνο, ἀλλάζοντας τήν ροή τῆς ἱστορίας καί τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. Γεγονός, πού βιώνεται στήν ζωή τῆς Ἐκκλησίας, σέ κάθε Θεία Λειτουργία, καθώς Ἀνάσταση εἶναι ἡ Ἐκκλησία καί ζώντας ὁ ἄνθρωπος τήν Ἐκκλησία ζεῖ τήν διαρκή Ἀνάσταση, ἀφοῦ ἡ Ἐκκλησία εἶναι τό σῶμα τῆς ἀναστημένης ζωῆς τοῦ Χριστοῦ. Εἶναι ἡ χώρα τῶν ζώντων ὅπου «ὁ θάνατος οὐκέτι κυριεύει» (Ρωμ. 6,9). Αὐτό τό γεγονός, τό μυστήριο τῆς Ἀνάστασης, βιώνει μυστικά, σιωπηλά καί ἀθόρυβα, ὅποιος ἐλεύθερα καί ἀβίαστα δέχεται τή μεγάλη αὐτή ἀλήθεια τῆς πίστεώς μας, ζώντας τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ὡς ἐμπειρία καί σχέση. Σχέση, ὅπου βρίσκεται – κρύβεται τό νόημα τῆς πίστης, τό νόημα τῆς Ἀνάστασης. Στή σχέση αὐτή μέ τόν Χριστό ξαναβρίσκουμε τήν γνήσια καί μοναδική ἐλευθερία. Ποιά; Τό νά μποροῦμε νά εἴμαστε παιδιά Του, παιδιά τῆς Ἀνάστασης, παιδιά τῆς ἐλευθερίας καί τῆς ἀγάπης.
Γεγονός καί μυστήριο ὅμως πού ὁ πεπερασμένος νοῦς τοῦ ἀνθρώπου ἀδυνατεῖ νά προσλάβει καί νά κατανοήσει, γιά τοῦτο καί τό ἀπορρίπτει, τό ἐμπαίζει καί, ἐνίοτε, τό χλευάζει. Ἀποτέλεσμα αὐτῆς τῆς ἐπιλογῆς καί στάσης ζωῆς; Νά νοηματοδοτοῦμε τή ζωή μας μέ πράγματα πού ἀντί νά τήν γεμίζουν τήν ἀδειάζουν, ἀντί νά τήν τρέφουν τήν ἀποδυναμώνουν, ἀντί νά τῆς χαρίζουν ζωή τήν ὁδηγοῦν στόν θάνατο. Φτάσαμε σέ καιρούς πού ὅλοι μας ὑποφέρουμε. Ἐγκλωβιστήκαμε στήν μοναξιά μας. Φυλακιστήκαμε στήν ἀλαζονεία καί τή φιλαυτία μας. Ἀδειάσαμε τίς ψυχές μας ἀπό τό φῶς καί τήν ἐλπίδα καί τίς γεμίσαμε μέ τό σκοτάδι, τό φόβο, τό θάνατο. Αἰσθανόμαστε τόν πόνο νά μᾶς παραλύει. Τίς δυσκολίες νά μᾶς λυγίζουν. Τίς ἀμφιβολίες νά μᾶς ταλαιπωροῦν καί τά ἀναπάντητα ἐρωτήματα νά μᾶς κλονίζουν. Βιώνουμε ἕνα τραγικό κενό στήν ζωή καί τήν ὕπαρξή μας. Τό κενό τῆς ἀπουσίας τοῦ Θεοῦ, ἀλλά καί τό κενό τῆς ἀπουσίας τοῦ ἀνθρώπου, τοῦ «ἄλλου», ἀφοῦ τόν θεωρήσαμε, τόν θεωροῦμε, ὑπαίτιο – φταίχτη τῶν δεινῶν της ζωῆς μας. Ἐσύ φταῖς, δηλώνουμε στήν καθημερινότητα τῶν σχέσεών μας, ζώντας τήν κόλασή μας ἀπό τό τώρα, τό σήμερα, καθώς ζωή χωρίς ἀγάπη καί συγχώρεση, σημαίνει ζωή χωρίς χαρά καί ἐλπίδα. Γι’ αὐτό καί στό ἐρώτημα: ποιά ἡ σημασία τῆς Ἀνάστασης γιά τόν σημερινό ἄνθρωπο; Ἡ ἀπάντηση εἶναι… σιωπή….
Ἀδελφοί μου,
Ἄς πάψομε νά ἀδικοῦμε ἑαυτούς καί ἀλλήλους. Ἄς ἀναζητήσουμε μέσα μας, μέ ἀγάπη καί ἐλευθερία, νά ἀνακαλύψουμε τήν κρυμμένη ὀμορφιά τῆς παρουσίας καί τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ. Γιά νά εἰρηνεύσουν οἱ καρδιές μας, νά καταλαγιάσουν τά πάθη, νά ἡμερέψουν οἱ λογισμοί. Καί τότε θά ἀνακαλύψουμε τό νόημα καί τήν ὀμορφιά τῆς ψυχῆς καί τῆς ζωῆς μας. Τόν λόγο τῆς ὑπάρξεώς μας. Τότε θά κατανοήσουμε πώς ἀναζητοῦμε νόημα σέ μιά ζωή χωρίς νόημα. Τότε ὅμως θά συνειδητοποιήσουμε πώς τό νόημα τῆς ζωῆς μας δέν ἐξαντλεῖται στήν γῆ ἀλλά φτάνει στόν Οὐρανό. Τότε θά ἀντιληφθοῦμε πώς γιά νά νικήσουμε ὅλους τους θανάτους: τό θάνατο τῆς ἀγάπης, τό θάνατο τῆς καλωσύνης, τό θάνατο τῆς ἀνθρωπιᾶς, τό θάνατο τῆς ἐλευθερίας, κυρίως ὅμως τό θάνατο τῆς ζωῆς, ὁ δρόμος καί ὁ τρόπος εἶναι νά βιώσουμε τήν ἐμπειρία τοῦ Ἀναστημένου Χριστοῦ στήν καρδιά μας. Αὐτή τήν ἐμπειρία πού νικᾶ τό θάνατο, τόν κάθε θάνατο, καθώς ὁ καρφωμένος ἐπί τοῦ Σταυροῦ καί Ἀναστημένος Χριστός δέν ἄδειασε μόνον τούς τάφους, ἀλλά μπῆκε καί στό δικό μας τό θάνατο γιά νά τόν καταργήσει. Τότε μποροῦμε νά κατανοήσουμε τί σημαίνουν καί τί νοηματοδοτοῦν τά λόγια ἑνός πονεμένου πατέρα. Τοῦ πατέρα τοῦ Κυπριανοῦ ἀπό τήν Κύπρο, ἑνός ἀπό τά παιδιά πού χάθηκαν, μέ τόσο βίαιο τρόπο, στό πρόσφατο τραγικό σιδηροδρομικό δυστύχημα τῶν Τεμπῶν. Ἀπαντᾶ ὁ πατέρας τοῦ Κυπριανοῦ, λίγες μόλις μέρες μετά τήν ταφή τοῦ παιδιοῦ του, σέ ἐρώτηση, ἐάν ζητᾶ ἐκδίκηση: «Δώσαμε Χριστό στό παιδί μας. Δέν βγάζω τόν πόνο μου πάνω στά λάθη τῶν ἄλλων ἀνθρώπων… Ὁ Θεός μᾶς εὐεργέτησε νά μποροῦμε νά συγχωροῦμε… Γιά νά ἡσυχάσει κάποιος ἄνθρωπος πρέπει νά συγχωρέσει».
Ἰδού, ἀδελφοί μου, πώς νικιέται ὁ θάνατος. Ἰδού, πώς ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ δέν φωτίζει μόνο τό νόημα τῆς ζωῆς μας, ἀλλά φωτίζει καί τό νόημα τοῦ θανάτου μας. Ἰδού, πώς ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ φανερώνει, ἀποκαλύπτει καί βεβαιώνει ὅτι καμιά δοκιμασία, κανένας πόνος, κανένας θάνατος δέν εἶναι τό τέλος, ἀλλά μᾶς φέρνει στό μέτρο τῆς ἀλήθειας. Ἰδού, πώς ὁ ἄνθρωπος πού ζεῖ τήν μυστική χαρά τῆς Ἀνάστασης στήν ζωή του, ἡ χαρά αὐτή μεταμορφώνεται σέ ἄγκυρα ἐλπίδας καί ζωῆς. Ὁ πατέρας τοῦ Κυπριανοῦ αὐτή τήν μυστική χαρά βιώνει καί βεβαιώνει. Ἐμεῖς;
Χριστός Ἀνέστη, ἀδελφοί! Μαζί Του κι ἐμεῖς!
Μετ’ εὐχῶν καί πολλῆς τῆς ἐν Κυρίῳ Ἀναστάντι ἀγάπης,
Ο ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΣΑΣ
† Ὁ Κισάμου & Σελίνου
ΑΜΦΙΛΟΧΙΟΣ