Η Ενορία Καντάνου γεωγραφικά αποτελείται από την πρώην κοινότητα Καντάνου, εκτός από τους οικισμούς Σκουδιανά, Σπίνα, Τραχανιάκο και Τζεβρεμιανά, οι οποίοι υπάγονται εις την ενορία Πλεμενιανών. Δηλαδή, η Ενορία Καντάνου αποτελείται από το κέντρο με τις διάφορες υπηρεσίες και το εμπορικό κέντρο και από τους οικισμούς Βαμβακάδο, Ανυσαράκι, Καβαλαριανά, Κουφαλωτό, Τζαγκαρελιανά, Μπενουδιανά, Λαμπιριανά, Πασακιανά, Λόφο, και Χατζηδιανά. Μέσα σ’αυτούς τους οικισμούς του Λεκανοπεδίου και στο κέντρο ευρίσκονται 18 Βυζαντινοί και νεώτεροι ναοί. Στο μέσον των συνοικισμών αυτών και σε υπερυψωμένο λόφο ευρίσκεται το καμάρι όχι μόνο της Καντάνου, αλλά και γενικότερα του Νομού, ο Ναός της Αναλήψεως του Σωτήρος.
Η θεμελίωσή του έγινε το έτος 1939, όταν η κοινότητα Καντάνου είχε 1300-1400 κατοίκους. Με τη σκέψη δε ότι η κοινότητα θα αυξηθεί πληθυσμιακά σε 3000, ξεκίνησαν αυτή τη μεγάλη εκκλησία η οποία σήμερα με την μείωση του πληθυσμού στο ήμισυ είναι υπερβολικά μεγάλη. Βέβαια σε μεγάλες γιορτές και τελετές εξυπηρετεί, απαιτεί όμως και περισσότερα έξοδα για την συντήρησή της. Το 1941 που η Κάντανος κάηκε και καταστράφηκε τελείως από τους Γερμανούς, ο Ναός βρισκόταν στο μέσον περίπου της τοιχοποιΐας, δηλαδή στα ανώφυλια των παραθύρων. Μετά την απελευθέρωση το 1945, οι κάτοικοι μαζί με την ανοικοδόμηση των σπιτιών των άρχισαν πάλι και την ανοικοδόμηση και την αποπεράτωση της εκκλησίας.
Μπορεί να τους έλειπαν τα αγαθά και τα μέσα για τη ζωή, είχαν όμως ζωντανή την πίστη, την τόλμη και την αποφαστικότητα. Την εργολαβία είχε αναλάβει κάποιος ονομάτι Χανιωτάκης. Κατασκεύασαν ασβεστοκάμινο, για να έχουν τον ασβέστη και από τον ξεροπόταμο, που περνά από την Κάντανο, κοσκίνιζαν χαλίκια και άμμο. Σε προσωπική εργασία υπήρξε μεγάλη προθυμία. Όταν καλούπιαζαν κάποιο κομμάτι του Ναού χτυπούσαν την καμπάνα και μαζευόταν άνδρες και γυναίκες με φτυάρια και κουβάδες για να γυρίσουν τα χαρμάνια και να μεταφερθεί το μπετόν στο καλούπι. Δεν υπήρχαν τότε μπετονιέρες και πρέσες. Σταματούσαν στη σειρά πάνω στη σκαλωσιά 20-30 άτομα και με κουβαδάκια χέρι – χέρι ανέβαζαν το υλικό στο καλούπι. Η καμπάνα, που μαζεύει τους πιστούς για λατρεία και προσευχή, τότε μάζευε τους πιστούς για βοήθεια και εργασία.
Το 1954 εγκαινιάσθηκε ο Ναός, από τον τότε Επίσκοπο Κισάμου & Σελίνου κυρό Ευδόκιμο, με πάρα πολλές ελλείψεις, με πρόχειρο πάτωμα και τέμπλο, για να καλύψει καλύτερα τις λατρευτικές ανάγκες της ενορίας. Το 1955 τοποθετήθηκε το μεσαίο ξυλόγλυπτο τέμπλο που κατασκεύασε ο ξυλογλύπτης Καβρουλάκης. Το 1974 ξεκίνησε η αγιογράφηση του Ναού από τον Αγιογράφο Νικόλαο Γιαννακάκη, κυρίως με προσφορές των ενοριτών και ελαχίστων ευσεβών χριστιανών εκτός Καντάνου.
Εις την εν λόγω ενορία υπηρέτησαν ως Εφημέριοι μετά την Τουρκοκρατία οι Ιερείς:
- Μιχαήλ Παπαηλιάκης, έως το 1935.
- Πολύκαρπος Γρυφάκης, 1935-1941.
- Ιωάννης Στεφανογιάννης, 1941-1945 (εξυπηρετώντας την ενορία Καντάνου παράλληλα με την ενορία Πλεμενιανών, διότι ο παπα Πολύκαρπος Γρυφάκης είχε αποκηρυχθεί από τους Γερμανούς και ευρίσκετο εις τη Μέση Ανατολή).
- Μιχαήλ Κουκουράκης, 1946-1983.
- Φραγκίσκος Σαρτζετάκης, από το 1984-2012.
- Φιλόθεος Πηγιάκης 2012- .