Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Κισάμου & Σελίνου κ.κ. Αμφιλοχίου
«Και εφοβήθη και είπεν (Ιακώβ)∙ ως φοβερός ο τόπος ούτος!
Ουκ έστι τούτο αλλ’ η οίκος Θεού, και αύτη η πύλη του Ουρανού».
Σεβασμιώτατε Μητροπολίτα Κυθήρων & Αντικυθήρων, κ. Σεραφείμ,
Τίμιον Πρεσβυτέριον και ευλογημένη Διακονία,
Εντιμότατοι άρχοντες,
Θεοτοκοφιλή και περιούσιε του Θεού λαέ!
Με δέος και ιεράν κατάνυξιν προσερχόμεθα εις το ηγιασμένον αυτό παλλάδιον της Κυθηραϊκής γης, το οποίον πολυμερώς και πολυτρόπως ευλόγησεν ο Θεός και ευδόκησεν να το επισκιάζει η πανσθενουργός χάρις και φοβερά προστασία της Παναγίας, Θεοτόκου Μυρτιδιωτίσσης.
Και είναι πράγματι φοβερός αυτός ο τόπος, καθώς η ιδία η Κυρία Θεοτόκος τον επέλεξε δια να κάμη γνωστό το τύπωμα της αγίας μορφής Της, να το χαριτώση με πλουσίας δωρεάς και περισσήν δύναμιν, ώστε να επιτελή εξαίσια θαύματα αλλά και να αποτελή την καταφυγήν και την παραμυθίαν, όχι μόνον δια τον ευσεβή λαόν των Κυθηραίων αλλά και δια άπαν των Ορθοδόξων το σύστημα.
Τούτο μαρτυρεί και η πολυπληθύς αποψινή εσπερινή σύναξις, η σεπτή παρουσία, εν πρώτοις, του τιμιωτάτου και πολυσεβάστου Αρχιερέως κ. Ευσεβίου από την ακριτικήν εσχατιάν της ανατολικής νησιωτικής Ελλάδος, την Σάμον και την Ικαρίαν, αφ’ ετέρου δε πάντων υμών, του χριστεπωνύμου πληρώματος των ευλαβών Ορθοδόξων, οι οποίοι εκ περάτων της χώρας κατακλείζετε το ιερόν τούτο τέμενος, δια να πανηγυρίσωμεν άπαντες ομού την θαυματουργόν εύρεσιν της αγίας Εικόνος, μελωδικώς να αναπέμψωμεν άσματα ένθεα εις την Μητέρα του Θεού, καρδιακώς να καταθέσωμεν εις την πάνσεπτον μορφήν Της την ευχαριστίαν και τον πόνον, μυχίως να ψιθυρίσωμεν εις τα ευήκοα ώτα Της την ευγνωμοσύνην και την θλίψιν, γονυκλινώς, με την ψυχήν και το σώμα, να δεηθώμεν εις την γοργοεπήκοον Μυρτιδιώτισσαν υπέρ του σύμπαντος κόσμου και των αγίων του Θεού Εκκλησιών.
Ιδιαιτέρως δε ο ομιλών, ευηργετημένος από τον Θεόν να ποιμαίνη τας ιστορικάς επαρχίας της Κισάμου και του Σελίνου εις την εσπερίαν Κρήτην, με ιδιαιτέραν συγκίνησιν και λαχτάραν έρχεται -μεθ’ ομίλου φιλεόρτων τάξεων- ταπεινός προσκυνητής εις τα Κύθηρα, φέρων αέναον την ευγνωμοσύνην, ως Κρης Ιεράρχης, καθ’ ότι εις δυσκόλους και χαλεπούς καιρούς η τεταπεινωμένη Μεγαλόνησος εύρισκε την πνευματικήν στήριξιν την φιλοξενίαν, την δευτέραν πατρίδα αλλά και την συνέχειαν της κληρικής διακονίας και παρουσίας εις Κρήτην, χάρις εις τας χειροτονίας τας οποίας ετελούντο εδώ, εις τα Κύθηρα, από τον Αρχιεπίσκοπο τότε Κυθήρων, όσον διάστημα οι Κρήτες Επίσκοποι είχον εκδιωχθεί από της νήσου των υπό των Ενετών. Δι’ αυτό οι δεσμοί οι οποίοι ενώνουν τους δύο λαούς είναι άρρηκτοι και ακατάλυτοι αλλά και εν πολλοίς αλληλοπεριχωρούμενοι.
Τα Κύθηρα είναι αδιαμφισβητήτως το σταυροδρόμι των πολιτισμών της Μεσογείου. Το γεωγραφικόν στίγμα τους ημπορεί να είναι μηδαμινόν, εδέχθηκαν όμως τας επιδράσεις όλων των μεγάλων πολιτιστικών ρευμάτων από την αρχαιότητα μέχρι τους νεωτέρους χρόνους. Ήταν πάντοτε το φιλόξενο καταφύγιο των κουρσάρων, των εποίκων, των ασκητών μα και των κατατρεγμένων.
Και εάν τα γαλανά νερά της θαλάσσης τους καυχώνται δια την γέννησιν της Αφροδίτης, κατά την μυθολογίαν, η ήπειρος χώρα τους σεμνύνεται, υπερλαμπρύνεται και γίνεται παγκοσμίως εξάκουστος και περίπυστος, διότι τα σπλάγχνα της ανέπαυσαν την στοργήν, τον έλεον, τους φιλευσπλάχνους οικτιρμούς, την πλατείαν σκέπην και την απροσμάχητον προστασίαν της Θεομητορικής ευνοίας, όπως αυτή εγκολπώνεται εις την θαυματουργόν Εικόνα.
Και πως ημπορούσεν ο απλοϊκός εκείνος και καθαρός εις την καρδίαν ποιμήν των αλόγων προβάτων να διανοηθή, ότι ο τόπος εκείνος εις τον οποίον ηθέλησεν να σκηνώση το ομοίωμα της Θεομήτορος, και μάλιστα εν μέσω των μυρσινών, θα καθίστατο μάνδρα περίφημος των λογικών του Χριστού προβάτων, περιτείχισμα άρρηκτον και πανάγιον, καθίδρυμα θείον εις το οποίον συντρέχουν των πιστών οι φάλαγγες δια να αρύσουν ευλογίαν και χάριν, κρήνη των θαυμάτων, πέλαγος ευσπλαχνίας, άβυσσος του ελέους, οίκος του Θεού και πύλη όντως ουράνιος, κατά το προρρηθέν υπό του Πατριάρχου Ιακώβ, η οποία εισάγει τους μετά πίστεως και μετανοίας προσερχομένους εις τον Παράδεισον της τρυφής και της αγαλλιάσεως.
Και εις την ουσιαστικήν ταύτην κοιτίδα του πολιτισμού και της προόδου, δια της ζωντανής παρουσίας και της πλουσίας δωρεάς της Κυρίας Θεοτόκου Μυρτιδιωτίσσης, εγκαθιδρύεται και αναπτύσσεται ο λυσσιτελέστερος πολιτισμός όλων των εποχών και όλων των κοινωνιών από του παρελθόντος έως της συντελείας των αιώνων και η τελειοτέρα μορφή αναπτύξεως του ανθρώπου.
Εις τον τόπον αυτόν κοινωνώμεν και προσψαύομεν το θείον. Αισθανόμεθα οικείοι, παλαιοί γνώριμοι και φίλοι μετά του πλάστου και δημιουργού Θεού, ο Οποίος παντοίους τρόπους κατεργάζεται δια την αναγέννησιν και σωτηρίαν του πλάσματός Του.
Εις τον τόπον αυτόν αναπνέομεν και πάλιν την θείαν πνοήν, την οποίαν ενεφύσησαν τα θεϊκά χείλη δια να γίνη ο άνθρωπος «εις ψυχήν ζώσαν», κατά την δημιουργίαν, και αναζωογονούμεθα υλικώς και πνευματικώς.
Εις τον τόπον αυτόν αφυπνιζόμεθα, ανανίπτομεν και μετανοώμεν συντριφθέντες υπό του βάρους των αμαρτιών, των πτώσεων και των παρεκκλίσεών μας από την εν Χριστώ ζωήν.
Εις τον τόπον αυτόν, νήφοντες και αναβαπτιζόμενοι εις τα ακένωτα νάματα της φιλευσπλαχνίας και της ακοιμήτου δεήσεως της Βασιλομήτορος ευρίσκομεν την οδόν και την πύλην, που οδηγεί εις την ζωήν την αληθινήν.
Εις τον τόπον αυτόν ερχόμεθα αδύναμοι και αναχωρούμεν ισχυροί, φθάνομεν απέλπιδες εκ των οδυνηρών και δυστήνων του βίου και φεύγομεν έχοντες εις τας καρδίας μας να καίη η φλόγα της αδιαψεύστου και μόνης ελπίδος, της Θεοτόκου. Αφικνούμεθα ζοφώδεις και βεβορβορωμένοι και καθιστάμεθα λαμπροί και λελουσμένοι εις ύδατα πίστεως και θαυματουργίας, τα οποία όχι μόνον λευκαίνουν, αλλά τρέφουν μυστικώς τον άνθρωπον.
Και ανευρίσκομεν τότε εντός μας δύναμιν νέαν, που δεν την είχαμε πριν, ούτε και εγνωρίζαμε την ύπαρξίν της. Και δεν φοβούμεθα την οποιανδήποτε κρίσιν και δεν θορυβούμεθα ούτε και αποθαρρυνόμεθα, καθώς ο ερχομός του Χριστού -ο πρώτος και ο ύστατος-, η παρουσία των Αγίων και της Παναγίας μας, τα θαύματα που τελούνται μας κρίνουν όλους μας. Και έχομεν διάθεσιν δια να ζήσωμεν εις τον κόσμον αυτόν με τρόπον άλλον, καινούργιον που νοηματοδοτείται από ένα διαφορετικόν κέντρον και έχει άλλον σημείον αναφοράς, το πρόσωπον του Κυρίου Ιησού και του ακαταλύτου σώματός Του, της Αγίας μας Εκκλησίας. Δεν επιθυμούμεν ούτε και εξαρτώμεθα από οιανδήποτε παραισθησιογόνον ουσίαν, δεν έχομεν την ανάγκην της λήθης της πραγματικότητος που μας περιβάλλει, όσον απογοητευτική και σκοτεινή και αβεβαία κι’ αν είναι αυτή, διότι έχουμεν άλλην αίσθησιν των πραγμάτων και ατενίζομεν το «σήμερα» με ρωμαλαιότητα καρδίας και κεκαθαρμένη διάνοιαν. Δημιουργούμε τοιουτοτρόπως νέας κοινωνίας και πολιτισμούς με πρότυπον την Θείαν κοινωνίαν και αναστροφήν, την συνομιλίαν και διαρκή σχέσιν με τον Δημιουργόν παντός αγαθού και την αιτίαν παντός πολιτισμού. Και αποκτά σκοπόν και νόημα η ζωή μας, που δεν είναι άλλος από το να ομοιάσωμεν με τον Θεόν, να ζώμεν εν Αυτώ και Εκείνος να εναγκαλίζεται ημάς.
Ποίος μεγαλύτερος πολιτισμός από αυτόν; Ποίον κέρδος υψηλότερον; Ποία μεγίστη ωφέλεια;
Σεβασμιώτατοι άγιοι Αρχιερείς, ιερόν Πρεσβυτέριον, τιμία Διακονία, πιστέ του Θεού λαέ, πράγματι μετά του Γενάρχου Ιακώβ αναφωνώμεν: «ως φοβερός ο τόπος ούτος…».
Ας εκμεταλλευθώμεν τον τόπον τούτον, ας μην αφήσωμεν ουδέ μία στιγμήν της εδώ παραμονής μας άστοχον και άσκοπον, αλλά ας προσεγγίσωμεν με πίστιν και ταπείνωσιν το Θεομητορικόν εκτύπωμα, ας καρποθώμεν τας πλουσίας Αυτής δωρεάς και, αφού καταυγασθούμε με ουράνιον Φως, ας διατρανώσωμεν τα υπερφυή και θαυμάσιά Της αναθέτοντες εις την μεγάλην Μάνα μας την στροφήν των οιάκων της προσωπικής μας ζωής, της συγχρόνου πολυπαθούς κοινωνίας μας και του πολυκερματισμένου πολιτισμού μας.
Σεπτέ Πρωθιεράρχα της περισσώς ευλογημένης Μητροπολιτικής αυτής Περιφερείας, εκ μυχού καρδίας δεχθείτε τας ολοθέρμους ευχαριστίας μας δια την αρχοντιάν, την ευγένειαν, την άδολον αγάπην και την ζεστήν φιλοξενίαν Σας, τα οποία και απολαμβάνομεν, καθώς επίσης φιλαδέλφους ειλικρινείς ευχάς δι’ υγείαν, μακροημέρευσιν και πλουσίαν Ποιμαντορίαν εις την θεόσωστον αυτήν Επαρχίαν, κάτω από το ανύστακτον βλέμμα της Παναγίας Μυρτιδιωτίσσης, της δαψιλούς Αυτής χάριτος και της αγιαζούσης ευλογίας Της.