Κρίση!
Λέξη που έγινε εφιάλτης για το έθνος μας. Μάστιγα, τύραννος ωμός των συνειδήσεων. Ερινύς πραγματική, που έρχεται να σκεπάσει με το φρικιαστικό χνώτο της τα πάντα, να καλύψει με τόν απαίσιο σκοτεινό χιτώνα της κάθε ευοίωνη προοπτική για το μέλλον αυτού του τόπου, να μαράνει το χαμόγελο στα χείλη των ανθρώπων, να σκορπίσει παντού παγωνιά και ανατριχίλα θανάτου.
Κρίση! Συννεφιά και αγωνία, ταραχή βαθιά στις ψυχές. Καί μια διαίσθηση, που συνεχώς μετουσιώνεται σε πραγματικότητα, ότι τα μαύρα πλοκάμια της απλώνονται όλο και ευρύτερα, παντού στον κόσμο. Κρίση παγκόσμια… κρίση του κόσμου!
Αλλά τι είναι πραγματικά κρίση του κόσμου; Αν φύγουμε από την επιφάνεια των πραγμάτων και θελήσουμε να δούμε το βάθος και της τωρινής κρίσεως, θα το βρούμε στα λόγια του Χριστού μας: «Νυν κρίσις εστί του κόσμου τούτου» (Ίω. ιβ’ 31).
Λόγια φοβερά. Λόγια που έξήλθαν από το στόμα του Θεανθρώπου σε ωρα τραγική. Η ώρα της φρικτής Του θυσίας επάνω στο σταυρό πλησίαζε, όταν ο Κύριος Ιησούς πρόφερε τα λόγια αυτά. Λόγια που σηματοδοτούσαν το αληθινό νόημα της κρίσεως του κόσμου όχι μόνο τη στιγμή εκείνη, αλλά και των επόμενων αιώνων… «Νυν κρίσις εστί του κόσμου τούτου»!
Κρίσις σημαίνει δίκη και κατά συνέπειαν διαχωρισμός. Η αρχική σημασία του ρήματος κρίνω είναι: κοσκινίζω, ξεδιαλέγω, χωρίζω. «Νυν», τώρα, τότε δηλαδή που έλεγε τα λόγια αυτά ο Χριστός, είχε έρθει η ώρα για να κριθεί, να δικαστεί και να χωριστεί ο κόσμος στα δυο. Ο σταυρός επρόκειτο να στηθεί στο μέσον σαν ζυγαριά δικαιοσύνης, και ο κόσμος έπρεπε να αποφασίσει τι θέση θα έπαιρνε απέναντι στο σταυρό και τον Εσταυρωμένο. Αν δηλαδή θα ασπαζόταν το μέγα Θύμα, τον Κύριο που πέθανε επάνω εκεί, ή αν θα Τον απέρριπτε. Στην πρώτη περίπτωση θα έπρεπε ο κόσμος να δεχθεί τον Χριστό και να ασπαστεί τόν σταυρό ώς τρόπο ζωής, στη δεύτερη νά άρνηθεΐ τόν Χριστό καί νά ακολουθήσει τόν δρόμο της άνέσεως, της ηδονής. Ή ώρα είχε φτάσει. Ή στιγμή, στιγμή κρίσεως, στιγμή κρίσιμη. Ό κόσμος όλος μπροστά στό σταυρό κρινόταν, καί στά πρόσωπα των δύο ληστών εκατέρωθεν τού Εσταυρωμένου χωριζόταν στά δυό: σέ όσους άποδέχονταν τό σταυρό καί σέ όσους τόν χλεύαζαν καί τόν άπέρριπταν.
«Νυν κρίσις έστί τοΰ κόσμου τούτου». Καί σήμερα – «νΰν» – ή ίδια κρίση. Κρίση τού κόσμου. Καί σήμερα κρίνεται – δικάζεται – ό κόσμος. Βρίσκεται έπί ξυροΰ άκμής, πάνω στήν κόψη τού ξυραφιού. Πού θά γείρει ή ζυγαριά; Πού θά κλίνουν οί συνειδήσεις; Καμπή ιστορική γιά τόν κόσμο, γιά τήν πατρίδα μας, γιά τούς Έλληνες. Οί έπιλογές μας ώς έθνους θά έχουν συνέπειες καταλυτικές γιά τό μέλλον μας. Καί οί έπιλογές δέν είναι πολλές. Δύο είναι. Πάντοτε οί ίδιες: ή άποδοχή τού σταυρού τού Χριστού ώς τρόπου ζωής ή άπόρριψή του. Τίποτε άλλο.
Μιλούμε γιά τήν πατρίδα μας. Τό έθνος τό έλληνικό έξαρχής έγκολπώθηκε τόν Χριστό καί έκανε τήν πίστη τού Χριστού ζωή του. Ζυμώθηκε μέ τήν Ορθοδοξία καί τήν μετουσίωσε σέ όρθοπραξία. Αιώνες ζοΰσε μέσα στό κλίμα αύτό, πού τού μετάγγιζε στά στήθη του πνοή, σφυγμό στις φλέβες του. Πυρήνας τής ζωής του, καρδιά τής ύποστάσεώς του ύπήρξε πάντοτε ή Ορθόδοξη ’Εκκλησία καί τό ήθος πού αύτή ένέπνεε, τής ταπεινώσεως καί τής πτωχείας. Ό Έλληνας γνώριζε έτσι νά ζεΐ, όπως οί άγιοί του, άναζητώντας «τη ταπεινώσει τά ύψηλά, τη πτωχεία τά πλούσια». Κι αύτός ό τρόπος καί τό ήθος ζωής προσέδιδε καί στό πρόσωπό του σεμνή εύπρέπεια, συστολή άγνή, κοσμιότητα, έγκαρτέρηση στις άτελείωτες δοκιμασίες του. Ήξερε νά σηκώνει τό σταυρό του ό Έλληνας μέ σεμνότητα καί πνευματική άξιοπρέπεια. Καί έτσι νά πορεύεται στή ζωή, πορεία σταυροαναστάσιμη.
Αύτός ό τρόπος ζωής, αύτό τό ήθος ήρθε νά άνατρέψει ό δυτικός τρόπος ζωής, ή σύγχρονη ειδωλολατρία, ή λατρεία τής ύλης, τού χρήματος, τής σάρκας. Άλλα ήθη τώρα έπικράτησαν: ή φιλαυτία, ή ματαιοδοξία, ή άλαζονεία, ή ϋβρις, ή άγερωχία, ή έκμετάλλευση, ή ήδονοθηρία. Πώς όμως αύτά νά συμβιβαστούν μέ τήν ούσία τής ύποστάσεώς μας, τήν έλληνορθόδοξη ταυτότητά μας; Νά λοιπόν πού πρέπει νά άποφασίσουμε: μέ τόν Χριστό ή μακριά Του;
Αύτή είναι ή ούσία τής κρίσεως. Κρινόμαστε αύτή τήν ώρα. Δικαζόμαστε. Καί τό έρώτημα ώς δαμόκλειος σπάθη έπικρέμαται άμείλικτο πάνω άπό τούς ώμους μας: Ποιόν δρόμο θά άποφασίσουμε νά άκολουθήσουμε ώς έθνος, ώς άτομα, ώς οικογένειες; Αύτόν τού Χριστού, τού σταυρού, πού οδηγεί τέλος στήν άνάσταση, ή τόν άλλον, τού κοσμικού φρονήματος, πού οδηγεί στήν άπώλεια;
Ή καμπή κρίσιμη. Οί καιροί ού μενετοί. Ό διαχωρισμός, ή κρίση τού κόσμου οξεία καί άφευκτη: «Νΰν κρίσις έστί τού κόσμου τούτου»!
Πηγή: Άγια Μετέωρα