Στην πορεία «ορατότητας» όπως ονόμασαν οι διοργανωτές πορεία, προ ολίγων ημερών, στο Ενετικό λιμάνι των Χανίων, πορεία «ενάντια… στις φοβίες, στους αποκλεισμούς, στον συντηρητισμό, στην εμπορευματοποίηση και εκμετάλλευση της ζωής και των δικαιωμάτων μας, στα πάσης φύσης ροζ πλυντήρια κρατών, κομμάτων, …..στην πατριαρχία, στην έμφυλη βία, στον φασισμό, στις διακρίσεις στους αποκλεισμούς, στον συντηρητισμό, στην εμπορευματοποίηση και εκμετάλλευση της ζωής και των δικαιωμάτων μας, στα πάσης φύσης ροζ πλυντήρια κρατών, κομμάτων, ….», όπως δήλωναν οι οργανωτές της· σε αυτή λοιπόν την πορεία «ορατότητας», ανάμεσα στα άλλα συνθήματα που κυριάρχησαν ήταν και το εξής: «Στο διάολο η οικογένεια, στο διάολο η πατρίς. Η Ελλάδα να πεθάνει να ζήσουμε εμείς». Το σύνθημα, που υπήρχε και σε πανό, μεταφέρεται αυτολεξεί, (στο διαδίκτυο εξ΄ άλλου έχει αναρτηθεί) καθώς νομίζω είναι κομβικής και μείζονος σημασίας να κατανοήσουμε-συνειδητοποιήσουμε όχι μόνο τα μηνύματα του, αλλά, κυρίως, τις συνέπειες του στην αυριανή κοινωνία.
Η παραχώρηση σχολικών αιθουσών από τον Δήμο Αθηναίων, κατά τις απογευματινές ώρες, για να υλοποιούνται εκπαιδευτικά προγράμματα της Εκκλησίας τα οποία μπορεί να παρακολουθήσει ελεύθερα όποιος επιθυμεί, προκάλεσε έντονες αντιδράσεις αριθμού βουλευτών της αντιπολίτευσης. Συγκεκριμένα, με πρωτοβουλία πρώην Υπουργού Παιδείας και Θρησκευμάτων και σημερινού τομεάρχη Παιδείας του κόμματος του, βουλευτές της αντιπολίτευσης κατέθεσαν κοινοβουλευτική ερώτηση προς την Υπουργό Παιδείας και Θρησκευμάτων, σημειώνοντας μεταξύ άλλων: «Με τη “βούλα” της Υπουργού Παιδείας και του Δημάρχου Αθηναίων τα σχολεία του Δήμου της Αθήνας μετατρέπονται σε κατηχητικά κέντρα της Εκκλησίας….», δηλώνοντας και μιλώντας στην ερώτηση τους για: «…εισβολή του ανορθολογισμού, του σκοταδισμού και του θρησκευτικού προσηλυτισμού στην εκπαίδευση που έχει χτυπήσει “κόκκινο”…».
Δανείζομαι, καθ΄ υπέρβαση, την φράση αυτή του ψαλμού «δράξασθε παιδείας» που αναφέρεται εις την κατά Χριστό παιδαγωγία του ανθρώπου, την μόρφωση δηλαδή και καλλιέργεια της ψυχής δια της εν Θεώ ζωής, αναφερόμενος στα όσα, τραγελαφικά κατά την άποψη μας, συμβαίνουν απαρχή του νέου σχολικού έτους, σε Σχολεία του τόπου μας και ευρύτερα του Νομού Χανίων.
Έχοντας το προνόμιο η ακριτική νήσος Γαύδος, το νοτιότερο σημείο-σύνορο της Ευρώπης όπως το ονομάζουν και είναι, να υπάγεται εκκλησιαστικά εις την καθ΄ ημάς Ι. Μητρόπολη (Κισάμου και Σελίνου), τα Θεοφάνεια επισκεφθήκαμε το νησί (απ΄ όπου και η φωτογραφία που συνοδεύει το κείμενο με τα λιγοστά παιδιά του νησιού, τα γεμάτα ζωντάνια και χάρι), επ΄ ευκαιρία και της επισκέψεως της εξοχ. Προέδρου της Δημοκρατίας στο νησί κας Κατερίνας Σακελλαροπούλου. Στην επίσκεψη μας αυτή γίναμε κοινωνοί και αποδέκτες της αγωνίας και έντονης ανησυχίας της μοναδικής οικογένειας του νησιού με τρία παιδία (οικ. Λουγιάκη), υπάρχει ακόμα άλλο ένα μικρό παιδί που μόνιμα κατοικεί η οικογένεια του στην Γαύδο, περί του τι μέλλει γενέσθαι με τα δύο από τα τρία παιδιά τους, καθώς φοιτούσαν στην έκτη τάξη Δημοτικού και στο νησί δεν υπάρχει Γυμνάσιο. Δηλώνοντας η οικογένεια Λουγιάκη ότι δεν επιθυμεί την μετακίνηση της από το νησί, τόπο που συνειδητά επέλεξε ως μόνιμη κατοικία.
«Σεβασμιώτατε, εάν σκοτώσουν το παιδί μου θα πεθάνω και εγώ μαζί του», ακούω εμβρόντητος την τρεμάμενη φωνή να μου δηλώνει από το τηλέφωνο, η οποία πριν ολοκληρώσει την φράση είχε ξεσπάσει σε λυγμούς. Βλέποντας στην οθόνη του τηλεφώνου διαπιστώνω ότι είναι η μητέρα ενός παιδιού που, μετά από σοβαρό τροχαίο ατύχημα, έχει χαρακτηριστεί από τους ιατρούς του «εγκεφαλικά νεκρός» και η μητέρα του ζει και αναπνέει για το παιδί της αυτό. Όλη της η ζωή; ο γιός της αυτός.
Νομίζω οι στίχοι αυτοί από το ομώνυμο τραγούδι, που τόσο μαγικά ερμηνεύουν οι κορυφαίοι Γιώργος Νταλάρας και Βασίλης Παπακωνσταντίνου· οι στίχοι αυτοί εκφράζουν, (σε απόλυτο βαθμό), τα όσα τεκταίνονται και πάλι, αναφορικά με τις υποφαινόμενες υποβαθμίσεις Δημοτικών Σχολείων στον τόπο μας: (Κουντούρας, Βουκολιών, Καντάνου, Δραπανιά, Κολυμπαρίου, 1ο και 3ο Κισάμου)· 23 συνολικά οι υποψήφιες Σχολικές Μονάδες στον Νομό Χανίων και, πιθανών, και σε άλλα γεωγραφικά διαμερίσματα της Χώρας. «Λειτουργικές μεταβολές στα Σχολεία της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης», τιτλοφορείται η διαδικασία, «προσδιορισμού των εκπαιδευτικών αναγκών των σχολικών μονάδων, σύμφωνα με τον αριθμό των μαθητών που θα φοιτήσουν στην νέα σχολική χρονιά». Την εφαρμογή του Νόμου, σύμφωνα με τα δημοσιεύματα, επικαλούνται οι αρμόδιοι· επιβεβαιωτικό άραγε; του τι υπάρχει ως πρόθεση να ακολουθήσει; Όταν δηλ. ένα Σχολείο δεν συμπληρώνει τον υπό του Νόμου προβλεπόμενο αριθμό μαθητών, τότε το Σχολείο αυτό υπόκειται στις «λειτουργικές μεταβολές»: π.χ. ένα 5/θέσιο, γίνεται 4/θέσιο ή 3/θέσιο, κατά περίπτωση, άρα… υποβαθμίζεται!
Για πολλοστή φορά ειδικοί-επιστήμονες, μέσα από τεκμηριωμένες μελέτες και στατιστικές, δεν κρούουν πλέον τον κώδωνα του κινδύνου, εκκωφαντικά δηλώνουν και εναγώνια φωνάζουν: «Η Ελλάδα αργοπεθαίνει», «Πάρτε μέτρα τώρα». «Μείωση του πληθυσμού, κατάρρευση των γεννήσεων, αύξηση των θανάτων, εκτόξευση της δημογραφικής γήρανσης, αρνητικό μεταναστευτικό ισοζύγιο αποτελούν το δημογραφικό πρόβλημα της Ελλάδας το 2022», αποκαλύπτει νέα μεγάλη μελέτη της Ακαδημαϊκού, μέλος της Ακαδημίας Επιστημών της Νέας Υόρκης και Αντιπρόεδρος της Εταιρείας Δημογραφικών Μελετών (ΕΔΗΜ), κας Ήρας Έμκε- Πουλοπούλου, σε ό,τι αφορά το δημογραφικό πρόβλημα της Χώρας. Μελέτη που επιβεβαιώνει και ο ΟΟΣΑ καθώς προβλέπει, σε άλλη δική του μελέτη, ότι: «..έως το 2060 στις χώρες του ΟΟΣΑ ο πληθυσμός σε ηλικία εργασίας 20-64 χρόνων, θα παρουσιάσει κατά μέσο όρο μείωση 10%. Στην Ελλάδα η μείωση θα φτάσει το 35%»! «Το 2021, δηλώνει η ΕΛΣΤΑΤ, «ο πληθυσμός της Ελλάδας ανερχόταν σε 10,7 εκατ. κατοίκους. Είναι κατά 400.000 ανθρώπους μειωμένος από το 2011»! «Σήμερα στους 100 κατοίκους της Χώρας μας οι 22 είναι πάνω από 65 ετών, το 2050 το ένα τρίτο θα είναι πάνω από 65», αναφέρει ο Καθηγητής δημογραφίας Βύρωνας Κοτζαμάνης, και συμπληρώνει: «Το 2050 υπολογίζεται ότι ο πληθυσμός της Χώρας θα συρρικνωθεί στα 8 εκατομμύρια, από 11 που είναι σήμερα».
Με αφορμή δημοσιεύματα σε έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο των τελευταίων ημερών, αναφορικά με την Μονάδα Τεχνητού Νεφρού του Γ.Ν.Χ., ο Σεβ. Μητροπολίτης Κισάμου και Σελίνου κ. Αμφιλόχιος, προέβη στην ακόλουθη δήλωση: «Τον τελευταίο καιρό διάφορα δημοσιεύματα, ένθεν-κακείθεν, αναφέρονται στην Μονάδα Τεχνητού Νεφρού του Γ.Ν. Χανίων, εξ΄ αφορμής της χρήσης, όπως λέγεται, κάποιων ληγμένων φίλτρων σε αιμοκαθαιρόμενους.
Την ενδιαφέρουσα ιστορία περί του πως επικράτησε ο όρος «λακκόπλουτοι», την οποία ομολογουμένως δεν γνώριζα, έμαθα πρόσφατα από ένα ιδιαίτερα αξιόλογο και σημαντικό, με αγάπη για τον τόπο συνομιλητή μου· ιστορία, δυστυχώς, πάντα επίκαιρη. Την μοιράζομαι μαζί σας. Λακκόπλουτους, όπως μου εξήγησε, ονόμαζαν οι αρχαίοι εκείνους που πλούτιζαν εις βάρος των άλλων, καθώς ο όρος προήλθε ως εξής: Μετά την μάχη του Μαραθώνα (490 π.Χ.), ένας Αθηναίος αξιωματούχος ονόματι Καλλίας ο Δαδούχος, αιχμαλώτισε κάποιον ο οποίος τον ικέτευε για την ζωή του. Ως αντάλλαγμα δε υπέδειξε στον Καλλία ένα λάκκο μέσα στον οποίο οι Πέρσες είχαν θάψει μεγάλη ποσότητα χρυσού. Ο Καλλίας πήρε το χρυσάφι και σκότωσε τον αιχμάλωτο. Αυτή η συμπεριφορά της απληστίας στιγμάτισε την γενιά του Καλλία και έκτοτε οι καταγόμενοι από αυτή την γενιά ονομαζόταν «λακκόπλουτοι» (Πλούταρχος, Κάτων, Αριστείδης, κ.α.). Λακκόπλουτος, συνεπώς, ονομάζεται ο άπληστος, ο προσποριζόμενος η εκείνος που ευημερεί, μεγιστοποιεί τα κέρδη του εις βάρος των πολλών κλπ.
Το τελευταίο διάστημα ακούγονται και δημοσιεύονται διαμαρτυρίες και παράπονα οικείων και συγγενών προσώπων που νοσηλεύτηκαν - νοσηλεύονται, σε κλινικές covid του Γενικού Νοσοκομείου Χανίων, ίσως να υπάρχουν και αλλού. Προς πληρέστερη ενημέρωση επικοινωνήσαμε με Κληρικό της Μητροπόλεως μας, ο οποίος νοσηλεύτηκε την περίοδο αυτή σε μία από τις 2 κλινικές covid του Νοσοκομείου Χανίων. Ο Κληρικός μας αναφέρθηκε, με πολύ ευγνωμοσύνη, τόσο στο Ιατρικό, όσο και στο Νοσηλευτικό προσωπικό της κλινικής, ως και στις προσπάθειες που καταβάλουν για να ανταποκριθούν στις αυξημένες ανάγκες των νοσηλευομένων. Μας υπογράμμισε όμως παράλληλα και τις δυσκολίες που υφίστανται, τόσο λόγω κόπωσης του προσωπικού, όσο και, κυρίως, λόγω της έλλειψης προσωπικού. Όταν π.χ. σε μια βάρδια υποχρεούται 2 νοσηλευτές να καλύψουν τις ανάγκες όλης της κλινικής και με δεδομένο ότι οι νοσηλευόμενοι απαιτούν αυξημένη φροντίδα (αρκετοί δεν μπορούν να αυτοεξυπηρετηθούν, απαγορεύεται να εξέλθουν εκ του δωματίου, δεν υπάρχει συγγενικό ή άλλο πρόσωπο να συνεπικουρήσει, κλπ, άρα είναι πλήρως εξαρτώμενοι από το προσωπικό), τότε πως είναι δυνατόν 2 πρόσωπα στη βάρδια να μπορούν να καλύψουν τις ανάγκες των νοσηλευομένων όλης της κλινικής; Όσο καλή διάθεση, θέληση να υπάρχει, που σίγουρα υπάρχει, σαφώς δεν επαρκούν καθώς οι συνθήκες αυτές δεν είναι 1 ή 2 εβδομάδων, αλλά αγγίζει τα 2 χρόνια. Συνεπώς, σαφώς και ουδείς οικτίρει το υγειονομικό προσωπικό, αντίθετα όλοι τους ευχαριστούμε και τους ευγνωμονούμε, ούτε ίσως και την Διοίκηση ενός Νοσηλευτικού Ιδρύματος, αφού μπορεί να υπάρξει το επιχείρημα: «αυτό είναι το υπάρχων προσωπικό, αυτά τα δεδομένα και για να καλυφθούν οι βάρδιες αυτές οι υπάρχουσες δυνατότητες». Όμως, όπως φαίνεται, το πρόβλημα κάλυψης αναγκών των νοσηλευομένων είναι υπαρκτό και, όσο παρατείνεται η νοσηλεία στις κλινικές αυτές, τόσο το πρόβλημα θα αυξάνεται, με κόστη και συνέπειες ίσως για κάποιους ασθενείς. Άδικο και ανεπίτρεπτο. Καλώς οι συγγενείς διαμαρτύρονται και αιτούνται, απαιτούν, την καλύτερη φροντίδα για τα αγαπημένα τους πρόσωπα. Η παροχή δε της φροντίδας αυτής είναι χρέος της Πολιτείας.