Την ενδιαφέρουσα ιστορία περί του πως επικράτησε ο όρος «λακκόπλουτοι», την οποία ομολογουμένως δεν γνώριζα, έμαθα πρόσφατα από ένα ιδιαίτερα αξιόλογο και σημαντικό, με αγάπη για τον τόπο συνομιλητή μου· ιστορία, δυστυχώς, πάντα επίκαιρη. Την μοιράζομαι μαζί σας. Λακκόπλουτους, όπως μου εξήγησε, ονόμαζαν οι αρχαίοι εκείνους που πλούτιζαν εις βάρος των άλλων, καθώς ο όρος προήλθε ως εξής: Μετά την μάχη του Μαραθώνα (490 π.Χ.), ένας Αθηναίος αξιωματούχος ονόματι Καλλίας ο Δαδούχος, αιχμαλώτισε κάποιον ο οποίος τον ικέτευε για την ζωή του. Ως αντάλλαγμα δε υπέδειξε στον Καλλία ένα λάκκο μέσα στον οποίο οι Πέρσες είχαν θάψει μεγάλη ποσότητα χρυσού. Ο Καλλίας πήρε το χρυσάφι και σκότωσε τον αιχμάλωτο. Αυτή η συμπεριφορά της απληστίας στιγμάτισε την γενιά του Καλλία και έκτοτε οι καταγόμενοι από αυτή την γενιά ονομαζόταν «λακκόπλουτοι» (Πλούταρχος, Κάτων, Αριστείδης, κ.α.). Λακκόπλουτος, συνεπώς, ονομάζεται ο άπληστος, ο προσποριζόμενος η εκείνος που ευημερεί, μεγιστοποιεί τα κέρδη του εις βάρος των πολλών κλπ.
Το τελευταίο διάστημα ακούγονται και δημοσιεύονται διαμαρτυρίες και παράπονα οικείων και συγγενών προσώπων που νοσηλεύτηκαν - νοσηλεύονται, σε κλινικές covid του Γενικού Νοσοκομείου Χανίων, ίσως να υπάρχουν και αλλού. Προς πληρέστερη ενημέρωση επικοινωνήσαμε με Κληρικό της Μητροπόλεως μας, ο οποίος νοσηλεύτηκε την περίοδο αυτή σε μία από τις 2 κλινικές covid του Νοσοκομείου Χανίων. Ο Κληρικός μας αναφέρθηκε, με πολύ ευγνωμοσύνη, τόσο στο Ιατρικό, όσο και στο Νοσηλευτικό προσωπικό της κλινικής, ως και στις προσπάθειες που καταβάλουν για να ανταποκριθούν στις αυξημένες ανάγκες των νοσηλευομένων. Μας υπογράμμισε όμως παράλληλα και τις δυσκολίες που υφίστανται, τόσο λόγω κόπωσης του προσωπικού, όσο και, κυρίως, λόγω της έλλειψης προσωπικού. Όταν π.χ. σε μια βάρδια υποχρεούται 2 νοσηλευτές να καλύψουν τις ανάγκες όλης της κλινικής και με δεδομένο ότι οι νοσηλευόμενοι απαιτούν αυξημένη φροντίδα (αρκετοί δεν μπορούν να αυτοεξυπηρετηθούν, απαγορεύεται να εξέλθουν εκ του δωματίου, δεν υπάρχει συγγενικό ή άλλο πρόσωπο να συνεπικουρήσει, κλπ, άρα είναι πλήρως εξαρτώμενοι από το προσωπικό), τότε πως είναι δυνατόν 2 πρόσωπα στη βάρδια να μπορούν να καλύψουν τις ανάγκες των νοσηλευομένων όλης της κλινικής; Όσο καλή διάθεση, θέληση να υπάρχει, που σίγουρα υπάρχει, σαφώς δεν επαρκούν καθώς οι συνθήκες αυτές δεν είναι 1 ή 2 εβδομάδων, αλλά αγγίζει τα 2 χρόνια. Συνεπώς, σαφώς και ουδείς οικτίρει το υγειονομικό προσωπικό, αντίθετα όλοι τους ευχαριστούμε και τους ευγνωμονούμε, ούτε ίσως και την Διοίκηση ενός Νοσηλευτικού Ιδρύματος, αφού μπορεί να υπάρξει το επιχείρημα: «αυτό είναι το υπάρχων προσωπικό, αυτά τα δεδομένα και για να καλυφθούν οι βάρδιες αυτές οι υπάρχουσες δυνατότητες». Όμως, όπως φαίνεται, το πρόβλημα κάλυψης αναγκών των νοσηλευομένων είναι υπαρκτό και, όσο παρατείνεται η νοσηλεία στις κλινικές αυτές, τόσο το πρόβλημα θα αυξάνεται, με κόστη και συνέπειες ίσως για κάποιους ασθενείς. Άδικο και ανεπίτρεπτο. Καλώς οι συγγενείς διαμαρτύρονται και αιτούνται, απαιτούν, την καλύτερη φροντίδα για τα αγαπημένα τους πρόσωπα. Η παροχή δε της φροντίδας αυτής είναι χρέος της Πολιτείας.
«Μην φοβηθείς αυτόν που στήριξε στην πίστη την ελπίδα»
(Ι. Πολέμης)
Το είδαμε και αυτό, εν έτει 2022! Διευθυντής Α/βαθμιας Εκπαίδευσης να διατάσει προκαταρκτική εξέταση, «με αφορμή τη μετάληψη μαθητών Δημοτικού Σχολείου σε Εκκλησία της πόλης, χωρίς την άδεια των γονιών τους», σύμφωνα με όσα είδαν το φως της δημοσιότητας τις τελευταίες ημέρες. Μαθητές Δημοτικού Σχολείου, συνοδευόμενοι από την Διευθύντρια και διδακτικό προσωπικό, εκκλησιάστηκαν κατά την εορτή των Τριών Ιεραρχών και, σύμφωνα με τα δημοσιεύματα, κάποια από τα παιδιά προσήλθαν στην Θεία Ευχαριστία, δηλ. κοινώνησαν Σώμα και Αίμα Χριστού· μάλιστα το ένα εξ΄ αυτών δήλωσε στην δασκάλα του ότι του είπε η μητέρα του να κοινωνήσει. Κοινώνησαν και κάποια άλλα παιδιά και, από φωτογραφία που αναρτήθηκε, περιήλθε στην γνώση του Διευθυντή της Α/βθμιας Εκπαίδευσης, ο οποίος εκίνησε διαδικασία «προκαταρκτικής εξέτασης», με απολογούμενους τους εκπαιδευτικούς που συνόδευαν τα παιδιά, δηλώνοντας ο ίδιος ότι η ελεύθερη συμμετοχή των παιδιών στην Θεία Κοινωνία «έπρεπε να έχει αποφευχθεί, σε περίοδο πανδημίας», καθώς δεν υπήρχε η συγκατάθεση των γονέων των παιδιών. «Τυχόν κυρώσεις στους δασκάλους θα εξαρτηθούν από τη διαδικασία, τις έγγραφες εξηγήσεις, τις διαμαρτυρίες των γονέων και φυσικά από τυχόν επιμολύνσεις μεταξύ των μαθητών ή σχετιζόμενου με αυτούς πληθυσμό που μετείχαν στο εκκλησίασμα», καταλήγει το δημοσίευμα!
Σε πρόσφατο υπηρεσιακό ταξίδι συνάντησα, στο αεροδρόμιο, γνωστό πρόσωπο το οποίο είχα καιρό να δω. Στην συζήτηση που ακολούθησε με ρώτησε εάν είχα υπ΄ όψιν μου την πρόσφατη καμπάνια του Υπουργείου Δικαιοσύνης «για θέματα ρατσισμού, μισαλλοδοξίας & εγκλημάτων μίσους». Δήλωσα άγνοια και υποσχέθηκα πως θα την αναζητήσω. Μοιράζομαι λοιπόν λίγες σκέψεις, ένα προβληματισμό, καθώς θεωρώ ότι αφορά όλους μας και, κυρίως, το μέλλον της «Πατρίδας», όπως αναφέρεται στην περί ου ο λόγος καμπάνια.
Ενόψει του ανοίγματος των Λυκείων, μετά από όλους αυτούς τους μήνες αγωνίας, δημοσιογράφος της κρατικής τηλεόρασης, καθήμενη με δύο νέα παιδιά μαθητές Λυκείων (τον Τάσο και την Λυδία) σε παγκάκι έξω από Σχολείο, αρχίζει την εισαγωγή της συνέντευξης. Μετά από τα πρώτα εισαγωγικά της λόγια χτυπά το κινητό του Τάσου, ο οποίος έχει βάλει στο τηλέφωνο του ως ήχο κλήσης το Απολυτίκιο του Τιμίου Σταυρού: «Σώσον Κύριε τον λαό σου…». Με μεγάλη απορία και αμηχανία η δημοσιογράφος διακόπτει την ροή του λόγου της απευθυνόμενη προς τον Τάσο. Δημοσιογράφος: «Σώσον Κύριε τον λαό σου; Τι είναι αυτό; Κλείστο λίγο να μας πεις γιατί αυτό»; Ο Τάσος που έχει ήδη σηκώσει το κινητό του λέγοντας στον συνομιλητή του ότι θα μιλήσουν αργότερα απαντά: «Πιστεύω ότι από αυτή την κατάσταση μόνο ο Θεός μπορεί να μας σώσει». Διακόπτει η δημοσιογράφος: «Γιατί το λές αυτό; Αφού θα υπάρξουν τόσες δικλείδες ασφαλείας για να ξαναγυρίσεις στο σχολείο. Μήπως σου ΄χει πέσει η ψυχολογία γιατί γυρνάς στο σχολείο; Δεν θέλεις να κάνεις μάθημα και βρίσκεις διάφορες δικαιολογίες»; Απαντά με παρρησία και θάρρος ο Τάσος, δίδοντας αληθινή ομολογία πίστεως. Τάσος: «Είναι λίγο επώδυνο ότι θα πάμε σχολείο. Οπότε πιστεύω ότι πιστεύοντας στον Θεό θα βρούμε διέξοδο». Διακόπτει, μάλλον γελώντας, η δημοσιογράφος τον Τάσο μη αφήνοντας τον να ολοκληρώσει την σκέψη του. Δημοσιογράφος: «Τάσο για να σοβαρευτούμε. Κατ΄ αρχήν να πούμε ότι είναι και η Λυδία μαζί μας, μαζί με τον Τάσο, (γυρνώντας το κεφάλι της προς το άλλο μέρος στο παγκάκι όπου καθόταν η Λυδία), και συνεχίζει: «Και αφού ξεκινήσαμε με αυτό το ευτράπελο…», συνεχίζοντας με ερωτοαπαντήσεις την συνέντευξη της με τον Τάσο και την Λυδία.
«Η Δημοκρατία μας αυτοκαταστρέφεται διότι κατεχράσθη το δικαίωμα της ελευθερίας και της ισότητας, διότι έμαθε τους πολίτες να θεωρούν την αυθάδεια ως δικαίωμα, την παρανομία ως ελευθερία, την αναίδεια του λόγου ως ισότητα και την αναρχία ως ευδαιμονία». (Ισοκράτης, 436-338π.χ.)
Διάβασα κάπου πως «στα κινέζικα η λέξη «κρίση» γράφεται με δύο ιδεογράμματα. Το ένα σημαίνει κίνδυνος και το άλλο ευκαιρία». Δεν γνωρίζω εάν ισχύει, νομίζω όμως ότι στην καρδιά κάθε κρίσης μπορεί να κρύβονται ευκαιρίες. Πως «κάθε κρίση μπορεί να κρύβει μέσα της τον σπόρο της ευκαιρίας».
«Η επιστήμη χωρίς την θρησκεία είναι χωλή (κουτσή)
και η θρησκεία χωρίς την επιστήμη είναι τυφλή»
(Αϊνστάιν)
Σε έξαρση, σύμφωνα με τους ειδικούς, η μετάλλαξη «Δ», όπως την ονόμασαν, του λοιμικού ιού της εποχής μας· ιού που δυσκολεύει, συνθλίβει και ταπεινώνει σύνολη την ανθρωπότητα. Σε έξαρση και οι εντάσεις, οι αντιπαλότητες, οι διαφωνίες, οι ξιφουλκισμοί. Όλοι αναζητούν ενόχους και όλοι καταλογίζουν ευθύνες σε όλους, στους.. «άλλους», κανείς όμως στον εαυτό του, στην προσωπική ευθύνη. Ξιφουλκήσεων συνέχεια και στις συζητήσεις επί συζητήσεων περί της σχέσης πίστης και επιστήμης, επιστήμης και θρησκείας, σαν το πρόβλημα, η αιτία του κακού να είναι η θρησκεία ή η πίστη.
Το αιώνιο λάθος των ανθρώπων, θα πει ο Τολστόι, είναι που φαντάζονται (οι άνθρωποι) την ευτυχία σαν πραγματοποίηση των επιθυμιών τους. Προσλαμβάνοντας τα μηνύματα των καιρών και των ημερών μας, ο λόγος αυτός ακούγεται επίκαιρος και αληθινός. Οι πειρασμοί των προκλήσεων μοιάζει να μας έχουν κερδίσει και να μας έχουν βάλει στην λογική τους. Γύρω μας, μέσα μας, στην κοινωνία ευρύτερα, ένα θολό, γκρίζο τοπίο επικρατεί. Τόσο θολό που δύσκολα μπορεί να διαπεράσει κανείς και να διακρίνει την απέναντι όχθη. Μοιάζει σαν την τρικυμισμένη θάλασσα που η ένταση και η ταραχή της δεν αφήνει περιθώρια θέασης του βυθού, όσο μεγάλο θησαυρό και αν κρύβει. Όροι και έννοιες όπως: «σεβασμός», «τιμή», «ιδανικά», «αξίες», «αρετή», όροι και έννοιες που αιώνες διαφύλαξαν την ιερότητα του προσώπου και τον σεβασμό στον άνθρωπο και λειτούργησαν ως συνεκτικοί κρίκοι στην κοινωνία, την οικογένεια, τον τόπο· ανατρεπτικά αντικαταστάθηκαν με άλλους όπως: «δικαίωμα», «πρόοδος», «ευημερία», κ.α.
«Η Δημοκρατία μας αυτοκαταστρέφεται διότι κατεχράσθη το δικαίωμα της ελευθερίας και της ισότητας, διότι έμαθε τους πολίτες να θεωρούν την αυθάδεια ως δικαίωμα, την παρανομία ως ελευθερία, την αναίδεια του λόγου ως ισότητα και την αναρχία ως ευδαιμονία». (Ισοκράτης, 436-338π.χ.)