«Την τελευταία λέξη δεν θα την έχει ο θάνατος» (Σωτήρης Τσιόδρας, Καθηγητής Λοιμωξιολόγιας , Εκπρόσωπος Υπουργείου Υγείας)
Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως σήμερα, λίγο μετά την Θεία Λειτουργία που, ως Ιερεύς, τελέσαμε εις το παρεκκλήσιο του Αγίου Οικουμενίου, παρεκκλήσιο του Επισκοπείου μας, των θυρών κεκλισμένων και άνευ πιστών με καταγραφή της Θείας Λειτουργίας δια το σύννομο του γεγονότος (που φτάσαμε αλήθεια)!, Κλεισμένος λοιπόν εις το ημέτερον «ταμιείον», νιώθω την ανάγκη, αφού πλέον η επικοινωνία έπαψε να είναι «πρόσωπο προς πρόσωπο» να κοινωνήσω με την αγάπη σας μέσω του άψυχου, αλλά πρακτικού αυτού τρόπου και μέσου. Εσωτερική ανάγκη- μοίρασμα σκέψεων και λογισμών, κοινών πιστεύω σε πολλούς.
«..Χρειάζεται μόνον να καταστρέψετε στην ανθρωπότητα την ιδέα του Θεού. Όταν ολόκληρη η ανθρωπότητα αρνηθεί τον Θεό, τότε θα τελειώσει όλη η προηγούμενη κοσμοαντίληψη, η προηγούμενη ηθική, και θα ΄ρθει το καινούργιο. Τότε θα προκύψει ο άνθρωπος-θεός…»
Είναι αλήθεια ότι βρισκόμαστε ενώπιον μιάς νέας οδυνηρής πραγματικότητας η οποία οδήγησε σε ανατροπή της ζωής και της καθημερινότητας όχι μόνον της δικής μας, αλλά της ανθρωπότητας στο σύνολο της. Μπροστά στην θλιβερή αυτή αλήθεια καλούμεθα να συμβάλλουμε ο καθένας μας από το δικό του μετερίζι για την υπέρβαση της κρίσις αυτής με τις, κατά το δυνατόν, λιγότερες συνέπειες και απώλειες. Προϋπόθεση της συμβολής μας η πλήρης συμμόρφωση σε ότι επιτάσσουν οι εντολές-οδηγίες των αρμοδίων Κρατικών Υπηρεσιών του Κράτους. Η Εκκλησία, ως φιλόστοργος Μητέρα, απευθυνόμενη προς τα παιδιά Της συστήνει και προτρέπει στην συμμόρφωση προς τις οδηγίες των ειδικών επιστημόνων. Είναι προφανές πως, εάν ο βαθμός δυσκολίας αυξηθεί και η Πολιτεία λάβει ακόμα πιο δραστικά μέτρα, η Εκκλησία θα κληθεί να υιοθετήσει τα μέτρα αυτά, συμβάλλοντας εις την αποφυγή της διασποράς. Ο Πρωθυπουργός της Χώρας, με αίσθημα υψηλής ευθύνης, και «νιώθοντας έντονη την ανάγκη να επικαλεστεί την πίστη για να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων», καλεί όλους μας «να ακολουθήσουμε συντεταγμένα τις οδηγίες των γιατρών και των ειδικών». Μονόδρομος λοιπόν η συμμόρφωση στις εντολές-οδηγίες των ειδικών επιστημόνων.
«Είναι καθήκον όλων μας να αναλογιστούμε τι θα πράτταμε εμείς στη θέση των σωμάτων ασφαλείας και κυρίως, τι θα πράτταμε αν ήμασταν εμείς οι μετανάστες. ….. Η εξαγγελία αναστολής παραλαβής αιτήσεων, συνδυαζόμενη με την εξαγγελία για άμεση επιστροφή στη χώρα προέλευσης χωρίς καταγραφή όσων εισέρχονται παράνομα σε ελληνικό έδαφος, αποτελεί ένα μέτρο δυσανάλογο, ατελέσφορο και κυρίως επικίνδυνο για το κράτος δικαίου».
Θυμάμαι τα χρόνια ως εκπαιδευτικός σε Λύκεια της περιοχής που, η χάρις του Θεού, μετά από λίγα χρόνια έταξε να διακονούμε ως Επίσκοπος, θυμάμαι πόσο ενδιαφέρον και ελκυστικό, αδόκιμος ο όρος ίσως, γινόταν το μάθημα των Θρησκευτικών όταν άρχιζαν οι συζητήσεις για θέματα που κέντριζαν το ενδιαφέρον των παιδιών: προγαμιαίες σχέσεις, αμβλώσεις, ομοφυλοφιλία, εξαρτήσεις, ναρκωτικά, θάνατος, ζωή μετά θάνατο, κ.α., μερικά από τον κατάλογο των 20 θεμάτων που δίδαμε στα παιδιά ζητώντας τους να επιλέξουν, κατά προτεραιότητα, ποια επιθυμούσαν να συζητηθούν. Οι αμβλώσεις βρισκόταν πάντα στην 1η πεντάδα της θεματολογίας. Θυμάμαι επίσης, μετά από συζητήσεις για το θέμα: συζητήσεις διακριτικές, με σεβασμό και προσοχή στην προσέγγιση και χωρίς αφορισμούς, θυμάμαι: αντιδράσεις, συμπεριφορές, εξομολογήσεις…. Συμπεράσματα και διαπιστώσεις; Άγνοια, παντελής έλλειψη ενημέρωσης, άρνηση της οικογένειας να αποδεχτεί και να ασχοληθεί, ένας στρουθοκαμηλισμός δηλαδή ο οποίος, κατά κανόνα, καταλήγει στην άμβλωση.
«Σβήνοντας ένα κομμάτι από το παρελθόν είναι σαν να σβήνεις και ένα αντίστοιχο κομμάτι από το μέλλον». (Γ. Σεφέρης).
Εύλογο και πάντα επίκαιρο γεννάται το ερώτημα: Τελικά.. τι είδους Ελλάδα, τι είδους Πατρίδα θέλουμε; Δύσκολη η απάντηση. Τα αυτονόητα και δεδομένα, ολοένα και περισσότερο, ανατρέπονται και τίθενται υπό κρίση και αίρεση. «Η απτή και αξόδευτα πεζή πραγματικότητα της σύγχρονης ζωής θυμίζει μάλλον… μποτιλιάρισμα σε πολυσύχναστο δρόμο» γράφει στοχαστής των καιρών μας. Και είναι, νομίζω, μια μεγάλη αλήθεια.
«Όταν μου πειράξουν την πατρίδα και τη θρησκεία μου, θα μιλήσω, θα’ νεργήσω κι’ ό,τι θέλουν ας μου κάνουν»
(Μακρυγιάννης)
«Διαφορετικότητα», «ελευθερία», «δικαιώματα», λέξεις και έννοιες χιλιοειπωμένες, ιδιαίτερα στους καιρούς μας, τόσο που κινδυνεύει να χάσουν το νόημα και την αξία τους. Μοιάζει, μπροστά σε αυτές τις βάναυσα και βάρβαρα παραφρασμένες έννοιες, να έχουν αρχίσει να ξεθωριάζουν οι έννοιες: «πίστη», «πατρίδα», «θρησκεία» «σεβασμός». Έννοιες και αξίες που αιώνες γαλούχησαν, έθρεψαν και ανέστησαν από την τέφρα του το ευσεβές ημών Γένος. Εύκολα και αβασάνιστα λοιπόν στις μέρες μας όποιος μιλά για «διαφορετικότητα», «δικαιώματα», «ελευθερία», κ.α. θεωρείται «προοδευτικός», «δημοκράτης», κλπ. σε αντίθεση με όποιον μιλά για «πατρίδα», «θρησκεία», «πίστη», ο οποίος θεωρείται «σκοταδιστής», «ταλιμπανιστής», «αναχρονιστικός», κ.α. διάφορα που έχει εφεύρει το.. «σύστημα», το οποίο υπηρετεί έναν και μόνο σκοπό: Να ξεριζώσει την πίστη από τις ψυχές. Να δημιουργήσει συνειδήσεις, δηλ. κοινωνίες α-θρησκες και α-πάτριδες. «Πολίτες ενός κόσμου χωρίς σύνορα», όπως χαρακτηριστικά κάποιοι της εξουσίας επαγγέλλονται και νυχθημερόν εργάζονται και μοχθούν. Μάζα, μάζα αριθμητική, χωρίς ιδανικά, χωρίς πιστεύω, χωρίς αξίες, μάζα και όχι πρόσωπα, μάζα εύκολα διαχειρίσιμη και υπάκουη στα.. κελεύσματα και τις εντολές του «συστήματος». Για τούτο και όλο το.. «σύστημα» αβυσσαλέα και ενορχηστρωμένα προσπαθεί να μας γκρεμίσει την πίστη, διογκώνοντας την λογική και αποδυναμώνοντας την πίστη.
Κάθε νέα αρχή μοιάζει με την ανατολή του ήλιου. Χαρίζει ελπίδα, ηλιαχτίδες φωτός και χαράς και, κυρίως, γεννά προσδοκίες για ένα καλύτερο αύριο. Η ορκωμοσία της νέας Δημοτικής Αρχής στον τόπο μας, στον Δήμο Κισάμου, μοιάζει ακριβώς με την ανατολή του ήλιου. Νέα αρχή, νέα πρόσωπα, νέοι άνθρωποι, σε συγκερασμό με την εμπειρία, την γνώση, την σοφία, την πείρα των παλαιοτέρων. Ένα μωσαϊκό που καλείται να υπάρξει, να συνυπάρξει, να διαλεχτεί, να συνδιαλεχθεί, να οραματιστεί, να προγραμματίσει, να οργανώσει και τελικώς να εμπνεύσει και να δημιουργήσει, αφού αυτός ο τόπος έχει χορτάσει από λόγια. Έργα πνοής και ζωής είναι το ζητούμενο. Προοπτική μέλλοντος. Όνειρο και όραμα.
Θυμάμαι τα χρόνια ως εκπαιδευτικός σε Λύκεια της περιοχής που, η χάρις του Θεού, μετά από λίγα χρόνια έταξε να διακονούμε ως Επίσκοπος, θυμάμαι πόσο ενδιαφέρον και ελκυστικό, αδόκιμος ο όρος ίσως, γινόταν το μάθημα των Θρησκευτικών όταν άρχιζαν οι συζητήσεις για θέματα που κέντριζαν το ενδιαφέρον των παιδιών: προγαμιαίες σχέσεις, αμβλώσεις, ομοφυλοφιλία, εξαρτήσεις, ναρκωτικά, θάνατος, ζωή μετά θάνατο, κ.α., μερικά από τον κατάλογο των 20 θεμάτων που δίδαμε στα παιδιά ζητώντας τους να επιλέξουν, κατά προτεραιότητα, ποια επιθυμούσαν να συζητηθούν. Οι αμβλώσεις βρισκόταν πάντα στην 1η πεντάδα της θεματολογίας. Θυμάμαι επίσης, μετά από συζητήσεις για το θέμα: συζητήσεις διακριτικές, με σεβασμό και προσοχή στην προσέγγιση και χωρίς αφορισμούς, θυμάμαι: αντιδράσεις, συμπεριφορές, εξομολογήσεις…. Συμπεράσματα και διαπιστώσεις; Άγνοια, παντελής έλλειψη ενημέρωσης, άρνηση της οικογένειας να αποδεχτεί και να ασχοληθεί, ένας στρουθοκαμηλισμός δηλαδή ο οποίος, κατά κανόνα, καταλήγει στην άμβλωση.